Baby Black

Staat materiaal van deze kale corpulente componist al jarenlang garant voor hoekig en vreemd, voor schreeuwerij en voor ruwe ongepolijste diamanten-rock, hier ging Frank Black (van de Pixies inderdaad) overduidelijk vreemd om een liefdesbaby op de wereld te zetten. Honeycomb is in niets (hooguit een enkele softe solosong daargelaten) vergelijkbaar met de geijkte muzikale Frank Black-karakteristieken. Want deze nieuwe plaat brengt countryrock. Overduidelijk een grote wens van hem, de bevlogenheid spat er af. Veelal zijn het mid-tempo’s en ballades, mét een kop en een staart. Maar zónder rafelige riffs en zonder speenvarkengekrijs. Feitelijk zonder ‘Herrie’. ‘But does he fuckin’ pass the music test?’, zult u zich hardop afvragen. Ik kan niet anders dan tweeledig antwoorden.

Enerzijds moet ik antwoorden: nee. Dus als u de Pixies al jaren gewend bent en eigenlijk enkel maar Pixies wil? Als u Black solo af en toe best wel kan pruimen maar veel vaker toch liever teruggrijpt naar de Pixies-tijd? Dan vindt u dit niets. Helemaal niets. Dan denkt u bij negen van de tien nummers: doooor-spoeeee-lèee! Saaaai!!! Heeft u de Pixiaanse oogkleppen op, dan staat Honeycomb u absoluut niet aan. Dan draait u Bossanova nog een keer en wacht rustig op dat nieuwe Pixies-album. Dat kan. Dat is een keuze.

Wegen naar het muzikale Rome

Maar na een aantal Honeycomb-luisterbeurten komt de andere helft van mijn tweeledige antwoord om de hoek zetten. Dan antwoord ik u volmondig ‘ja’ op bovengestelde vraag. Dus als u er voor open staat dat de artiest Frank Black (gelukkig!) vernieuwend bezig is, dan kunt u Honeycomb vast waarderen. Als u weet dat er meerdere goed geplaveide wegen naar het muzikale Rome leiden, dan gaat u deze plaat absoluut niet uit de weg. En vervolgens móet u toegeven, Black houdt compositorisch gezien zeker de aandacht vast. Toegegeven, het stemgeluid is her en der minder grillig dan anders. Dat maakt het soms wat saai en eentonig. Maar als u zich daar allang (lees: sinds 1987) bij neer hebt neergelegd en als u ook van de schoonheid van een ietwat onvaste stem kan genieten, dan is er werkelijk niets aan de hand. Als u het ook niet erg vindt dat er wat, overigens buitengewoon goed uitgevoerde, covers (Dark End of the Street, Sunday Sunny Mill Valley Groove Day) op een album staan, dan gaat u deze verstilde schoonheid erg snel waarderen. En fuck it, hij durft tenminste. Daar verdient Frank Black sowieso credits voor. Toch?

Groeit als kool

Dus waardeert u deze samenwerking met het (grootse!) bandcollectief (onder andere Spooner Oldham, Buddy Miller, Steve Cropper, Anton Fig en Dan Penn), dan zou ik adviseren: luister vooral eens vaker naar deze plaat om dan uiteindelijk uw definitieve oordeel te vellen. Dan geniet u al snel van de tekstuele en muzikale liefdesverklaring aan vrouw Violet. Dan houdt u van het lekker loslopende Lone Child, dan luistert u graag naar het relaxte Honeycomb, of naar het Eagles-achtige Atom in my heart. Ambivalent baby’tje kortom, die Honeycomb-spruit. Besef wel, baby’s zijn vlak na de geboorte vrijwel altijd lelijk. Gunt u uw Honeycomb de kans om volwassen te worden? Die van mij groeit in ieder geval als kool.