Afstandelijk en intiem tegelijk

R&B is een hele tijd een bijna vies genre geweest voor zelfverklaarde serieuze muziekliefhebbers. Die verweten het genre gladheid, een fixatie op erotiek, en een gebrek aan diepgang. De laatste jaren is het tij echter gekeerd: de albums van Drake en The Weeknd werden juichend ontvangen, terwijl hun teksten vaak behoorlijk hedonistisch van aard zijn. Een deel van de charme van hun albums zit ‘m in het contrast tussen een kille elektronische instrumentatie enerzijds, en verhalen over uitspattingen met drank, drugs en vrouwen anderzijds. De beide elementen versterken elkaar alleen maar, en dat levert intrigerende muziek op.

De muziek van FKA Twigs bevindt zich in het vaarwater van The Weeknd, maar heeft tegelijkertijd een vrouwelijke touch. Dat biedt een prettig tegenwicht aan de machoverhalen van veel hedendaagse R&B. Achter het pseudoniem FKA Twigs gaat Tahliah Debrett Barnett schuil, een Britse zangeres en naar verluidt de vriendin van Robert Pattinson. De mazzelpik. LP1 barst namelijk bijna uit elkaar van de erotiek. Barnett klinkt zo sensueel dat je haar muziek niet eens anders zou willen beluisteren dan met oordoppen in. Het onderwerp van de nummers is doorgaans inderdaad het liefdesspel, maar vaak zit daar een donker randje aan.

De

comfort zone

uit

In de bovenstaande alinea staat het recept voor een prachtplaat. Toch is LP1 niet over de gehele linie ijzersterk. De eerste helft begint uitstekend, na een prima intro en het zeer fraaie ‘Lights On’. Barnett is geen groot tekstschrijfster, maar ze laat in dat nummer wel horen dat ze grote drama’s soms prima in kleine zinnetjes kan vangen: ‘When I trust you we can do it with the lights on’. Eigenlijk is het des te meer jammer dat de nummers daarna wel erg snel in een te prettige flow stranden. Vooral het refrein van ‘Two Weeks’ klinkt weliswaar meeslepend, maar ook wat gemakkelijk. FKA Twigs is beter als ze de luisteraar geregeld uit diens comfort zone sleept.

De tweede helft van LP1 is het spannendst, met vijf sterke, indringende nummers achter elkaar. Die geweldige reeks begint met het spookachtige ‘Video Girl’, waarin Barnett eerder ‘she’s the ghost from the video’ dan ‘she’s the girl from the video’ zingt. Kant 2 is dwars, prikkelend en ook ontoegankelijker dan kant 1. In ‘Numbers’ wordt Barnetts zang elektronisch gemanipuleerd, en klinken de beats heerlijk tegendraads. Wegzakken in een prettige flow is niet meer mogelijk. De cruciale zinsnede ‘Was I just a number to you?’ klinkt daarom nog onpersoonlijker (en dus nog pijnlijker), en aangezien Barnett het zo’n beetje direct je oor in zingt, klinkt het bovendien alsof ze jou als luisteraar van alles verwijt.

Contrastwerking

De tweede helft laat ook uitstekend horen uit hoeveel verschillende vaatjes Barnett tapt. De ritmiek van de nummers is vaak duidelijk ontleend aan drum ’n bass en trap, terwijl de synthesizers naar new wave klinken. ‘Closer’ is zelfs een onmiskenbare Joy Division-hommage. Met veel galm op haar zang zingt Barnett over ‘Isolation’ en ‘Closer’, terwijl ook de muziek sterke associaties met die Britse band oproept.

En tussen die woorden ‘closer’ en ‘isolation’ kun je LP1 perfect plaatsen. Kil en onpersoonlijk staan naast intiem en erotisch, en dat contrast zorgt voor spanning. Als kant 1 net zo sterk was geweest als kant 2, dan had LP1 een mooie negen kunnen scoren. Nu verdient het album ‘slechts’ een acht, maar als LP2 de dwarse lijn doorzet, gaat dat zeker een klapper worden.