Heerlijke synthpopdance
Het uit New York afkomstige duo Warren Fisher en Casey Spooner werd door liveshows minstens net zo beroemd als door electroclashpopdancemuziek. Hun artyfarty optredens zijn een mix van performancekunst-exposities en modeshows met veel dansers in kostuums en opvallende lichtshows. De muziekliefhebber kent de heren waarschijnlijk van Emerge, een van de grootste hits van de voorbije electroclashgolf, of het bijbehorende debuutalbum #1. Fisherspooner laat met opvolger Odyssey weten dat ze er nog steeds zijn.
~
Anti-Bush
Zoals gezegd bevat het album veel licht dansbare synthpop met nummers als Everything to Gain, Never Win (met een gitaartje dat wel erg lijkt op de intro van Pink Floyd’s Another Brick in the Wall) en het prachtige Cloud, dat qua melodie en opbouw het mooiste nummer van het album is. Een van de meest opvallende nummers is het anti-oorlogs/Amerikanisme/Bush-nummer We Need a War (met de tekst van de beroemde schrijfster Susan Sontag). De boodschap is duidelijk maar wordt op een wat simplistische wijze gebracht. Ach, ze proberen het tenminste. De enige echte misser van het album is de rare ballad Ritz 107. Het is het meest persoonlijke nummer van de plaat maar niet het beste.
Dansvloervoer
Synthpop dus. Staan er dan helemaal geen echt dansbare nummers op? Niet echt, nee. Het meest dansbare nummer is Just Let Go: Strak ritme, fijne synthesizers, pakkende vocalen. De Thin White Duke-remix van dit nummer, die als bonustrack op de cd staat, maakt van deze toch al fijne track een stevige dansknaller die je minutenlang in zijn greep weet te houden. Ultiem dansvloervoer. Ondanks dat ik me erg verheugd had op meer van dit soort knallers moet ik toegeven dat Odyssey een prachtige plaat is. De heerlijke meeslepende synthpopdance van Fisher en de zachte toonvaste zang van Spooner doen je rennen naar de stereo om de repeatknop te zoeken. Heerlijke plaat.
