Op de herhalende toer

Sinds 2005 geniet Fall Out Boy internationale faam onder vooral bepaalde groepen jongeren die steevast de nieuwe albums kopen en de concerten trouw bezoeken. Bewonderenswaardig is het op zijn minst te noemen. De afgelopen cd’s werden misschien wel goed verkocht en ook ontvangen, maar erg verschillend zijn ze niet. Zo is het eigenlijk ook met de nieuwe plaat Folie à Deux. Het is een album waarbij vooral voortgeborduurd lijkt te worden op oud succes. Er worden totaal geen experimentele of nieuwe wegen ingeslagen door de mannen van het welbekende punkpopbandje, maar er lijkt gekozen te zijn voor het veilige pad. Verzekerd van succes.

Nu moet dit niet verkeerd begrepen worden. Het is namelijk heel logisch dat er geen nieuwe wegen ingeslagen worden door de band. Juist door die trouwe wereldwijde fanbase zijn ze vrijwel verzekerd van verkoop en kunnen ze, zolang dat goed gaat, de kritieken rustig afwachten. Geef ze eens ongelijk. Met Folie à Deux doet Fall Out Boy precies waar de band goed in is. De band levert catchy, radiovriendelijke nummers af voor het grote publiek. Singles als ‘I Don’t Care’ en ‘America’s Suitehearts’ wachten er simpelweg op om door de radiomakers veelvuldig in de ether verspreid te worden. Het geluid van beide nummers doet sterk terugdenken aan dat van eerdere singles als ‘Thnks Fr Th Mmrs’ en ‘I’m like a Lawyer with the Way I’m Always Trying to Get You Off (Me & You)’. Nummers waarbij de typerende stem van zanger Patrick Stump de net zo goed typerende geluiden van de overige instrumenten succesvol begeleidt.

Weinig diepgang
De titel van de nieuwe studioplaat betekent vrij vertaald zoveel als ‘de gekheid bij twee mensen’. Dit doet toch enige diepgang vermoeden wat betreft de songteksten van de verschillende tracks op het album. Hier slaat de band echter de plank mis. De cd wordt gekenmerkt door teksten die veelal behoorlijk op de oppervlakte blijven. Fall Out Boy is nu eenmaal niet een band die voor diepgang kiest. Ze kiest liever voor glad geproduceerde en zeer toegankelijke (pop)muziek.

Buiten het voortborduren op oud succes, de behoorlijke eentonigheid en de gladde productie om zijn er wel een paar kleine elementen te vinden die er misschien voor zouden kunnen zorgen dat deze plaat zich nog enigszins weet af te splitsen van zijn vier voorgangers. Zo is er de bijkomstigheid van een aantal strijkers in bijvoorbeeld het nummer ‘(Coffee’s For Closers)’. Het is niet bepaald een bijzonder nummer dat zich duidelijk afscheidt van het gros, maar toch, door de subtiele toevoeging van een viool weet het nummer zich ietwat los te weken van de behoorlijk eentonige kliek die Folie à Deux vormt.

De mannen uit Amerika doen het wederom. Ze leveren met Folie à Deux een keurig nette plaat af die binnen de kortste keren uit de luidsprekers van menig tiener zal schallen. Qua productie valt er weinig op aan te merken. Glad en soepel klinkende akkoorden en een zuivere, maar kenmerkende zang voeren de boventoon. Het is echter de herhaling die vervelend wordt. Folie à Deux is niet dé nieuwe Fall Out Boy, maar eerder de zoveelste. De bottomline is dat de plaat zeer zeker de trouwe fans zal weten te bekoren, maar de meer kritische luisteraar zal wellicht snel afhaken.