Hypnotische dansdeining

Het Londonse Factory Floor kijkt muzikaal terug naar het moment waarop de grauwe postpunk samenkwam met hedonistische electronica in de jaren ’80. Het is alsof het drietal jarenlang vastzat in de kelder van de Haçienda in Manchester en daar zijn gehersenspoeld door de klanken van de bands van het Factory label.

Op het eerste gehoor zou je dit misschien een makkelijke retro-strategie kunnen noemen. Een calculerende manier om in te haken op de hipheid en credibility van een invloedrijke oude stijl. Zie daar ook de hoes die lijkt op een ontwerp van de legendarische designer Peter Saville.

Machinale afwisseling
Toch is Factory Floors debuutalbum met de gelijknamige naam een plaat die in zijn strenge monotonie en ritmische uithalen je langzaam hypnotiseert en meeneemt. De kracht zit hem een structuur van herhaling gecombineerd met subtiele afwisseling. Er zijn de terugkomende elektronische segmenten aangevuld door de oplopende of aflopende beats van drummer Gabriel Gurnsey zoals in de lange openingstrack ‘Turn it Up’. Met dat nummer wordt een opbouwend tempo gezet voor de rest van het album. Af en toe biedt vocaliste Nik Colk spookachtige en verdovende zang. Lange teksten hoef je hier niet te verwachten, eerder repetitieve en afstandelijke mantra’s zoals in het sterke ‘Fall Back’. “Do you feel like you are going to fall back?”, vraagt Colk herhaaldelijk aan de luisteraar, terwijl je inderdaad valt in de golvende muzikale deining van het nummer dat je meezuigt in een draaikolk.

Factory Floor beheerst uiteindelijk de kunst om met schijnbaar minimale middelen te komen tot maximale resultaten op de dansvloer. Een zwakte van het album zijn een paar korte nummers die overkomen als vulling. Ze onderbreken het ritme en de flow van de plaat en zullen door menig luisteraar worden vermeden.