Het had zo mooi kunnen zijn

Maar zoals, jammer genoeg, zo vaak het geval is, blijft er op plaat weinig van die live-set over. Al het enerverende wat de jongens op het podium brachten, waarbij ze een reeds in een ver verleden platgewalste metalvorm vitaal tot leven wekten, zakt als een plumpudding in elkaar als je Take to the Skies gaat luisteren. Dan spelen de doorstampende en beukende gitaren de boventoon en wordt het geheel een hapklare brok. Vergelijkbaar met de veelvuldige emo-, screamo-, hardcore- en metalbandjes bij je in de buurt. Zo nu en dan komen wat samples en trance om de hoek kijken en wordt het niveau opgetild, maar het grootste deel van de plaat blijft een grote misser.

Flauw

En het begon zo goed. Voor de plaat verscheen werden de jongens overspoeld met lof en speelden ze zonder moeite vele zalen plat, waardoor ze zich meteen verzekerden van een bepaalde continuïteit. Want zonder dat ze zich hoefden te verantwoorden – er was namelijk nog geen label die ze in een bepaalde richting probeerde te duwen – konden ze doen en laten wat ze wilden. Zij waren de baas in een omgekeerde wereld, waarbij de platenmaatschappijen klaar stonden om ze te tekenen. Ze behoorden tot ‘the best of unsigned‘ van Engeland en zetten een uitverkocht Astoria op z’n kop. Een knappe prestatie voor een band zonder plaat. Maar nu, met Take to the Skies, kun je het geluid in een uitgekristalliseerde variant tot je nemen en moet je toegeven dat het toch allemaal wel meevalt. Dat Enter Shikari precies past in die flauwe reeks van bands als My Chemikal Romance en Bullet for My Valentine, terwijl ze ook behoorlijk doen denken aan hun vrienden van Alexisonfire.

Eenheidsworst

Dat is een behoorlijke tegenvaller, want er had veel meer in kunnen zitten. De fijne mix van dansbaarheid en opzwepend rockende gitaren die de concerten hadden, komt op de plaat nauwelijks naar voren. De verfrissende orgeltjes, ofwel de veroorzakers van de anders zo tenenkrommende trance, weten de gitaren geenszins omver te werpen en blijven steevast binnen de lijntjes. Het enige interessante nummer van de plaat begint titelloos en vloeit uit in Sorry, You’re not a Winner, waarbij de band gedreven stoeit met ritme en melodie. Dat is waarom het nummer uitstijgt boven de rest van de plaat, die een eenheidsworst is. Had Enter Shikari maar wat meer van dit soort nummers op de plaat gezet, dan hadden ze niet stilletjes via de zijuitgang het gebouw hoeven te verlaten. Nu blijft er alleen teleurstelling bij het publiek.