Tweede jeugd nu echt begonnen
Voor velen is Edwyn Collins de man van ‘A Girl Like You’, die opvallende internationale hit uit 1994. Collins is echter geen one hit wonder. In de eerste helft van de jaren tachtig leverde hij als jonge twintiger met zijn band Orange Juice al vier prima albums af en meer dan een dozijn singles vol soulvolle indiepop. Losing Sleep, zijn eerste plaat in drie jaar, sluit daar weer goed op aan.
Orange Juice debuteerde in 1980 op een van de allereerste Britse indielabels, het Schotse Postcard. De muziek van de jonge Schotten werd ooit beschreven als een mix van Chic en de Velvet Underground. Dat was ietwat gechargeerd, maar het leuke van Orange Juice was de mix van soul en ruwe punky rammelpop. Door de jaren heen ging de band wat gestroomlijnder klinken, wat ook Britse hitjes opleverde als ‘Rip It Up’, ‘Flesh of My Flesh’ en ‘What Presence’.
~
De solocarrière van Collins kreeg eind jaren tachtig meer vorm en bracht hem, op de hit ‘A Girl Like You’ en het bijbehorende album Gorgeous George na, niet bijster veel roem. Alhoewel steeds meer muzikanten zijn werk met Orange Juice als invloed noemden.
Twee hersenbloedingen brachten Collins in 2005 aan de rand van de afgrond. Maandenlang was hij aan zijn bed gekluisterd. Hij kon niet schrijven, niet praten en niet lezen. Na een loodzware strijd begon hij in het seizoen 2006-2007 weer meer en meer muziek te maken. Dit resulteerde in 2007 in het album Home Again. De terugkeer van Collins op het podium was een bijzonder moment, dat in Groot Brittannië niet onopgemerkt voorbijging.
Aanstekelijk
Met Losing Sleep boekt de 51-jarige Collins nu, drie jaar later, een volgende overwinning. Het is een sprankelende plaat vol levenskracht met een aantal klinkende namen als medewerkers. De muziek is aanstekelijk: de donkere, soulvolle en de traditiegetrouw wat onvaste stem van Collins op een fundament van stevige souldrums in de beste motowntraditie. Gevarieerd gitaarwerk en een ongepolijst, jeugdig elan. Opener en single ‘Losing Sleep’ zet wat dat betreft direct de toon.
Ryan Jarman van The Cribs zingt met zijn prettige Yorkshire-accent mee op het prima ‘What’s My Role’, dat refereert aan Collins’ terugkeer aan het ‘front’. Zijn stem contrasteert lekker met die van Collins en geeft de muziek een ongedwongen sfeertje mee. Dit geldt vooral voor het stevige maar catchy ‘Still Believe’.
De jonge honden van The Drums zijn medeverantwoordelijk voor het fijne en melodieuze ‘In Your Eyes’, dat niet had misstaan op een album van New Order of Bad Lieutenant. ‘It Dawns on Me’ is een ander hoogtepunt. Hiervoor is Romeo Stodart van de Magic Numbers medeverantwoordelijk. Een mooie popsong voor de nazomer met prikkelend gitaarwerk.
De gastoptredens op Losing Sleep pakken goed uit en blijken meer te zijn dan een paar bekende muzikanten die even hun dingetje komen doen. ‘Do It Again’, met de helft van Franz Ferdinand, is een lekker brouwsel van disco, soul en surf. ‘Come Tomorrow, Come Today’, met gitarist Johnny Marr (ex-The Smiths), is een verzorgde song met smaakvol en kleurrijk gitaarwerk, zoals je kon verwachten.
Levenskracht
De hervonden levenskracht van Edwyn Collins blijkt niet alleen uit zijn terugkeer als muzikant en performer, maar ook uit het feit dat op twee nummers na, alle songs op Losing Sleep uptempo zijn. De uitzonderingen zijn ‘All My Days’, een samenwerking met zijn Schotse jeugdvriend Roddy Frame, en afsluiter ‘Searching for the Truth’, het eerste nummer dat hij schreef na zijn beroerte. Het is hier in een nieuwe versie te horen.
Losing Sleep is een sympathieke en aanstekelijke plaat met ongedwongen, pakkende indiepop. Motown en Northern soul zijn zelden ver weg, zoals we konden verwachten, en dat maakt het album alleen maar leuker. Met Losing Sleep is de tweede jeugd van Edwyn Collins nu echt begonnen.
Crossing Border
Edwyn Collins staat 19 november op het festival Crossing Border in Den Haag.
Erik van Gurp 
