Lichte teleurstelling

Op het eerste gehoor is er weinig verschil te bespeuren tussen de nieuwe plaat en de vorige. Na een instrumentale introductie in vrije stijl begint het album met een speels, zweverig nummer, om te vervolgen met een vlottere en hardere rocksong. Daarna komen een vrolijke, uitgerekte vioolmelodie, een paar Beatlesque gitaarliedjes, wat meer psychedelische composities, en een rustig voortkabbelende instrumentale afsluiter.

Magie ontbreekt

Stuk voor stuk zijn het allemaal weer schitterende liedjes, waarvan de meeste op Ta det lugnt niet misstaan zouden hebben. Het probleem met Tio Bitar is, dat de songs ondanks de kwaliteit bijna allemaal de magie missen die de meeste nummers van die eerdere plaat wel hadden. Het lijkt erop dat Ejstes met heel kleine variaties zijn meesterlijke talenten nog wel kan uitbuiten, maar datgene wat instant klassiekers als Panda en Festival zo bijzonder maakte niet meer continu kan bieden. Bovendien mist de plaat als geheel focus: hij voelt meer aan als een collectie van tien nummers in willekeurige volgorde dan als een solide album. Alle virtuositeit ten spijt, na zo’n prachtige doorbraak als de voorganger krijg je het idee dat Ejstes tot meer in staat zou moeten zijn.

En toch: in een zwak nummer als Mon amour ontspoort een gitaarsolo, die vervolgens meer dan vijf minuten doorraast, en Så blev det bestämt, een dromerig liedje met akoestische gitaar en piano, verandert geheel vloeiend in een heftige jam met een gruizige riff en een duister klinkende sitar. Dat dit soort fantastische details de lichtpuntjes op deze plaat vormen, is lichtelijk teleurstellend. Ook al is het alleen na het horen van het superieure Ta det lugnt dat zulke kritiek op zo’n bijzonder album relevant is.