Vergane glorie inspireert

Nouvelle Vague – Bande A Part

De Engelse vertaling van ‘nouvelle vague’ – de belangrijke vernieuwingsbeweging in de film van de jaren vijftig – is ‘new wave’, wat ook de verzamelnaam is voor de tegendraadse, donkere popmuziek uit de jaren tachtig. In het Braziliaans betekent nouvelle vague dan weer ‘bossanova’, wat staat voor de lome ritmes van een in de jaren vijftig in Rio de Janeiro ontstane variant op de samba. Bossanova, nouvelle vague en new wave zijn termen voor zeer uiteenlopende stromingen, maar op het album Bande A Part komen ze even samen. De plaat is gevuld met new-wavecovers uit de jaren tachtig, die door de Franse producers en bedenkers van Nouvelle Vague – Marc Collin en Olivier Libaux – tot op het bot werden uitgekleed en vervolgens in een bossanovajasje werden gestoken. De liedjes zijn ingezongen door één zanger en vier jonge frêle zangeressen die vaak de originele versies niet eens kenden. Iets wat misschien wel een groot voordeel is geweest: ze konden de nummers een nieuwe, eigen draai geven zonder zich te spiegelen aan hun voorgangers. De covers, van onder andere nummers van Echo and the Bunnymen, Blondie en New Order, klinken fris, lief en zomers. De zwoele meisjesstemmen en de evenzo zwoele mannenstem geven de liedjes iets onschuldigs mee, zonder dat de typerende duistere kant van de new wave verloren gaat. Waar elke band tegenwoordig als Echo and the Bunnymen of New Order wil klinken, trekt Nouvelle Vague nummers als The Killing Moon en Blue Monday juist bij de new wave vandaan met zinderende, soms onherkenbare, eigen versies. Helemaal zoals dat hoort bij een meer dan uitstekend coveralbum. (Maryanti Tjia)

Matthew Sweet and Susanna Hoffs – Under The Covers Volume 1

De samenwerking tussen singer-songwriter/indierocker Matthew Sweet en de verleidelijke ex-Bangle Susanna Hoffs komt niet helemaal uit de lucht vallen. De twee zijn goed bevriend en stonden de afgelopen jaren geregeld bij elkaar op de planken. Bovendien waren ze samen met komiek Mike Meyers al te zien als de fictieve band Ming Tee in Austin Powers: International Man of Mystery. Sweet en Hoffs zijn beiden groot fan van de muziek uit de jaren zestig en selecteerden voor Under the Covers Volume 1 vijftien nummers uit dat decennium (oké, eentje komt eigenlijk uit het begin van de jaren zeventig: Run to me van de Bee Gees). Bij dit sympathieke hobbyproject worden ze onder meer ter zijde gestaan door bekende vrienden als componist Van Dyke Parks en voormalig Television-gitarist Richard Lloyd. Jammer is alleen dat ‘The Beauty and The Beast’ niet zo heel erg diep in de archieven zijn gedoken; The Beatles, twee maal Neil Young, The Beach Boys, The Who, The Velvet Underground, The Mamas And The Papas en The Zombies zijn beslist geen verkeerde keuzes natuurlijk, maar een beetje voor de hand ligt het allemaal wel. Uit respect voor de oorspronkelijke artiesten blijven ze bovendien dicht bij het origineel. Hoe goed de stem van Hoffs en die van Sweet ook bij elkaar passen, echt spannend wordt het daarmee nooit. Waardoor Under the Covers Volume 1 eigenlijk vooral interessant is voor de diehard-fans van het tweetal, en voor iedereen die de jaren zestig bewust heeft meegemaakt. (Lennard Dost)

The Others aka 22PP – Monochromeset

Veel spannender zijn de dertien covers die het avant-garde popgezelschap 22 Pistepirkko – voor de gelegenheid omgedoopt tot ‘The Others’- ons voorschotelt. Op Monochromeset vind je nummers van bands die door de drie experimentele Finnen worden bewonderd, zoals The Kinks, The Troggs, Everly Brothers en van singer-songwriters als Link Wray (ook al een inspiratiebron voor The Who en Led Zeppelin) en Jody Reynolds. Wederom dus muziek uit de jaren zestig, maar The Others voegen er dan nog de jaren vijftig aan toe. Op dit album een mooie mix van bekende en bijna vergeten namen uit de muziekgeschiedenis. Dat 22 Pistepirkko sterk is beïnvloed door bands als The Velvet Underground en Beck zal niemand verbazen. Het grote verschil met de vrij klinische, gelikte coverplaat van het duo Sweet/Hoffs is dat 22 Pistepirkko, zonder dat ze veel afwijken van de originele versies, wel een eigen stempel op de muziek weet te drukken. Luister naar de lome, bijna onheilspellende bewerking van This Strange Effect en de pijn in Love Hurts, en je weet genoeg. Ook mooi; de instrumentale Link-Wraycover Zip Code. Een erg fijn plaatje! (Lennard Dost)