Teleurstellend tussendoortje

Dominik Eulberg brengt zijn platen uit op de betere Duitse technolabels Traumschallplatten en Cocoon. Bionik is uitgekomen op dit laatste label, waar de Duitse dancelegende Sven Väth de scepter zwaait. De in Bonn woonachtige parttime boswachter Eulberg heeft in relatief korte tijd een behoorlijke naam opgebouwd in de technoscene.

Vierkwartsgeknisper

Waar zijn eerdere album Heimische Gefilde een eenheid vormde – al was het maar door het vogelthema – klinkt dit album meer als een allegaartje. Er is ruimte voor minimal techno, maar Eulberg flirt ook met trance. Daarnaast waart vooral gedurende het tweede deel van het album de geest van Aphex Twin en Autechre rond op Bionik. De flarden ambient en de sluimerende melodieën doen meer dan eens denken aan het vroege werk van Richard James, al wordt het nergens zo avontuurlijk. De four-to-the-floor van de vierkwartsmaat blijft dominant. Her en der aangevuld met het kenmerkende geknisper wat zo onlosmakelijk verbonden lijkt met minimal techno.

Neotrance

~

Dominik Eulberg wordt wel geschaard onder de vrij nietszeggende en misleidende term neotrance. Denk bij deze classificatie overigens vooral niet aan de massieve muur van strings van Tiësto of Armin van Buuren; het tempo ligt bij neotrance een stuk lager en de melodiën zijn een stuk ingetogener. Ook op Bionik wordt dit laatste gelogenstraft. Op het nummer Löwenzahn-Luftwaffe steekt een synthesizermelodie de kop op die buitengewoon trance-achtig klinkt, maar mede daardoor ook plat aandoet. Op zijn best is Eulberg op een nummer als Autopfoten, dat een stuk subtieler klinkt en waar de dreigende melodie op de achtergrond een permanente spanningsboog oproept. Een spanningsboog die op een aantal van de andere tracks node gemist wordt.

Tussendoortje

Bionik is zeker geen topper. Op een of andere manier klinkt het album lichtelijk gedateerd, en lijkt het te hinken op twee gedachten. De eerste drie tracks bestaan uit onvervalste minimal van de hardere soort. Hoewel het geen slechte tracks zijn onderstrepen ze de inmiddels heersende opvatting dat minimal zijn beste tijd gehad heeft. De nadruk op percussie, clicks and cuts en de bijzonder trage opbouw, maar vooral het gebrek aan melodie werken licht op de zenuwen. Naarmate de cd vordert groeit de spanning weliswaar, maar ook de gedachte dat we met Bionik te maken hebben met een tussendoortje.