Die vuist omhoog voor Disturbed

Huiskamervraag: wat is de belangrijkste overeenkomst tussen

Staind, Ill Nino en Disturbed? Oké, het zijn drie bands die hun geld verdienen met het maken van nu-metal. Maar het antwoord op de vraag was eigenlijk dat de bands alledrie nauwelijks enige waarde lijken te hechten aan muzikale evolutie. Alsof ze de tijd met hun muziek even stil willen zetten. Of zouden ze gewoon op veilig willen spelen?

Bekend recept

Zoals misschien al te verwachten was hoeft er ook van Ten Thousand Fists van Disturbed niet veel schokkends verwacht te worden. Het recept is inmiddels bekend: brave melodieën en agressieve teksten worden met stevige gitaarmuren ingebouwd in pakkende rocksongs. Niets nieuws onder de zon dus. Wat wél bijzonder is, is de cover van Genesis’ Land Of Confusion. Een nummer dat zich perfect leent om de crossover-elementen van Disturbed overheen te vouwen. Natuurlijk ontbreekt in deze track het, inmiddels kenmerkende, aapachtige ‘oh-ah-ah’ van zanger David Draiman niet. Zoals dit trouwens gedurende het album regelmatig te horen is, zo vaak dat het enigszins op de zenuwen gaat werken.

Succesformule

Tot zover de vernieuwingen op dit album, afgezien van het feit dat dit het eerste album is met John Moyer (ex-The Union Underground) op bas. Toch is dit allerminst een sleetse cd, simpelweg omdat de muziek van Disturbed nauwelijks slijtageplekken vertoont. Waar oude tracks van bijvoorbeeld Limp Bizkit of Korn nog wel eens enigszins gedateerd overkomen, is de muziek van Disturbed nog altijd helemaal van deze tijd. Oké, de band van Draiman en co. bestaat ook heel wat minder lang, maar alsnog lijkt het erop dat Disturbed een succesformule te pakken heeft. Die het, geheel terecht overigens, voorlopig niet meer los zal laten. Het is een gegeven dat sommige mensen misschien tegen het hoofd zal stoten, maar kwalijk kun je het Disturbed niet nemen.

Zeker niet als je je bedenkt dat ook Ten Thousand Fists weer enkele haast verslavende songs bevat. Naast het eerder genoemde Land Of Confusion verdienen namelijk ook het aanstekelijke Sons Of Plunder, het furieuze Guarded, en de iets minder toegankelijke afsluiter Avarice speciale vermeldingen. Dat de eerste single Stricken eigenlijk het minste nummer van het album is, zullen we dan maar als schoonheidsfoutje betitelen. Omhoog met die vuist!