Volkomen bezeten garagepunk

Dead Moon is in 1987 opgericht. Zanger Fred Cole had er toen al een heel muzikaal leven op zitten met illustere bands als Zipper, The Weeds, The Lollipop Shoppe en The Rats. Met Dead Moon volgenden echter nog veel meer albums en tournees. Inmiddels heeft de band ook in ons kikkerlandje een groot aantal liefhebbers. Het Amerikaanse trio ‘heeft iets’ met Nederland. Al twintig jaar lang komen ze vrijwel ieder jaar voor minstens één tourtje naar ons toe. Als het weer zover is kruipt een immer in aantal toenemende hoeveelheid nationale garagerockers uit hun huizen om naar de Dead Moon te howlen. Steevast zijn de concertzalen waar Dead Moon speelt binnen een mum van tijd omgetoverd tot een dampende, dansende mensenmassa. Het zijn vooral deze illustere live-optredens waar Fred (zang, gitaar), Andrew Loomis (drums) en Toody Cole (bas) hun fanbase mee hebben opgebouwd.

Toch blijven ook de studioalbums van de band, zoals In the Graveyard, Unknown Passage en Defiance razend populair bij bovengenoemd undergroundpubliek. Toegegeven, het is af en toe een beetje doorbijten. Cole klinkt her en der als een snipverkouden Meatloaf en de band gebruikt verder niet meer dan een handvol zompige akkoorden en een uitgekleed drumstel. Maar een kniesoor die daar op let, want het mag allemaal ook best een beetje smerig klinken, nietwaar?

Voor de doorbijter

De vorige verzamelaar is al even geleden: in 1990 bracht het Duitse label Music Maniac de eerste compilatie van de band uit. Het werd dus weer eens tijd voor een nieuw overzichtswerk. Toch is het wel even wennen als je deze cd opzet. De (49!) nummers zijn zonder enige geluids- en volumetechnische afregeling gewoon maar op de cd gezet. Dan weer klinkt de zang dof, dan klinken drums te zacht, dan klinkt de gitaar te hard, dan klinkt het allemaal niet. Maar deze muziek hoort ook niet aalglad te zijn, dit is rock ’n roll! Desondanks is ook voor de liefhebber en de doorbijter 2,5 uur Dead Moon misschien toch iets te veel van het goede. Wellicht was de impact van deze compilatie groter geweest als alle ballads waren weggelaten. Want de power, dáár gaat het om. Daarom tot slot een advies aan alle jeugdige punkrockers: als het even kan, bezoek dan eens zo’n powergig van Dead Moon. Een dergelijk optreden maakt klassiekers als Running out of Time, Black September, Walking on My Grave, 13 Going on 21, Graveyard en Dead Moon Night tot een nog groter spektakel. Luister maar naar 54/40 or Fight, het enige live-nummer op deze verzamelaar. Juist de live-shows van Dead Moon brengen de luisteraars het dichtst bij waar de band voor staat: volkomen bezeten garagerock.