Testament van een van de meest eigenzinnige bands van Nederland

Zie de tekst op de MySpace site van het nieuwe project van voormalig DNV-lid Natasha van Waardenburg en weet dat het besluit om de boel op te doeken ook voor de andere bandleden als een grote verrassing kwam. Wellicht dat de negatieve publiciteit na het incident op Noorderslag bij Van Gerven Oei de spreekwoordelijke druppel is geweest. Begin dit jaar kwam De Nieuwe Vrolijkheid vrij negatief in het nieuws toen ze met veel bombarie een optreden van reliband De Nieuwe Blijdschap verstoorde. Hoewel die actie de band door veel muziekliefhebbers niet in dank werd afgenomen – op internetfora werd De Nieuwe Vrolijkheid weggezet als ‘praatjesmakers’,
‘publiciteitsgeil’ en ‘arrogant’ – leverde het wel de broodnodige aandacht op. Ik zeg niet dat het hen daarom was te doen, want het schijnt dat men oprecht kwaad was vanwege de naamsgelijkenis. Die (negatieve) publiciteit kwam echter wel goed van pas bij de promotie van dit nieuwe album.

Het weinig positieve beeld van De Nieuwe Vrolijkheid in de media – de band zou bestaan uit poseurs, het zou meer gaan om imago dan om muziek – zou uiteindelijk ook een reden kunnen zijn om de stekker eruit te trekken. Als alles wat je doet negatief wordt uitgelegd, is het lastig om onverschrokken je eigen ding te blijven doen. Wellicht speelde ook mee dat recensenten liever praatten over de poppetjes, dan over de eigenzinnige, op Sonic Youth, Joy Division en Liars geïnspireerde muziek.

Testament

Eigenzinnig is één, maar wat moet je daar mee in een land dat niet bekend staat om zijn vooruitstrevende muzieksmaak? Als je de groep van achthonderd liefhebbers en dertig podia eenmaal hebt gehad… hoe dan verder? Nederland leek zowel qua mentaliteit, als qua afzetmarkt al snel te klein voor De Nieuwe Vrolijkheid. Het trio hoeft zich over dat soort vragen nu echter geen zorgen meer te maken, want het koos voor the easy way out. Op het moment dat de wereld zich over de band begon te ontfermen, hield men het voor gezien. Wat rest is het testament Blood on The Floor. Bloed op de vloer, beter kun je het ook eigenlijk niet omschrijven. Ook de dronkemanspraat waarmee Van Gerven Oei het album eindigt; “I am so unhappy, I am so unhappy… I think life is not worth living…”, klinkt ineens bijzonder intens. Wellicht was hij dan toch gedesillusioneerd over de muziekwereld en besloot hij eruit te stappen voordat hij samen met zijn kameraden ten onder zou gaan.

Verdomd intrigerend

Jammer, want Blood on the Floor is beslist een van de spannendste Nederlandse albums die de laatste jaren zijn verschenen. Zelfs internationaal had De Nieuwe Vrolijkheid hiermee wel eens hoge ogen kunnen gooien.Van de koortsachtige, hallucinerende opener I Woke up in the Middle of a Dream (eerder te horen op de sampler van Subroutine Records) tot de rauwe, onderkoelde noisepop van afsluiter Red Yellow Blue, het is het soort nummers dat je als indie-liefhebber niet snel loslaat. Sommige passages dreinen net iets te veel – vooral zo tegen het einde van het album – en de ware noisefreak vindt De Nieuwe Vrolijkheid waarschijnlijk veel te poppy, maar door de bank genomen is Blood on the Floor een zeer interessant album. Zelfs als het er rustig aan toe gaat, voel je nog dat er iets niet helemaal in de haak is. Die opgefokte sfeer, dat geborrel onder het oppervlak maakt Blood on the Floor zo verdomd intrigerend en urgent. Helaas houdt het na dit album op. De erfenis is zaligmakend, maar weegt niet op tegen de pijn van het verlies. Het is niet anders. Het enige dat we kunnen doen is berusten in de situatie.