Opera in drie dimensies

Voor aanvang van de opera nemen veel mensen nog een extra kopje koffie: vijf uur Wagner ga je niet zonder voorbereiding aan. Maar de eerste klanken van het Koninklijk Concertgebouw Orkest onder leiding van Iván Fischer voeren het hele Muziektheater direct mee naar een andere dimensie waar tijd en ruimte er niet toe doen. Een dimensie van geloof, hoop en liefde waar het verhaal rondom de held Parsifal zich ontvouwt en die regisseur Pierre Audi en kunstenaar Anish Kapoor geweldig neerzetten.

Eén verhaal, drie werelden

Na de tweede pauze maakt de ‘sky mirror’ plaats voor een groot scherm met een enorm gat erin. De rest van het podium wordt alleen aangekleed door de belichting. Door het minimale decor zijn de gebaren des te doeltreffender. Als Parsifal aan het eind verlossing brengt aan het leed van koning Amfortas en de broederschap kiest regisseur Audi ervoor om die verlossing in de dood te vinden en iedereen te laten sterven, terwijl Parsifal als enige overeind blijft. Het is een mooie interpretatie die de kritiek die Wagner kreeg (de opera was teveel feel good, vooral voor Nietzsche destijds) misschien een beetje nivelleert.

Als het doek gevallen is groeit het applaus uit tot Wagneriaanse proporties. Voor zover het kan wordt er nog een beetje extra gegeven voor het koor, Christopher Ventris (Parsifal) en Petra Lang die een even hysterische als verleidelijke Kundry neerzette. Hoewel Parsifal de laatste opera van Wagner is, is het goed om hiermee te beginnen voordat je je aan de Ring des Nibelungen waagt. Maar eerlijkheid gebiedt te waarschuwen:  verwacht geen meeslepende, lyrische aria’s, komische nummers of geinige intermezzi, het is een langdradig, statig werk met een tempo dat aan kan voelen als zelfkastijding. Misschien juist een aanrader als je nog niet zo bekend bent met opera; het is namelijk geen opera, het is Wagner! Je kunt het tot 25 juni gratis ervaren in het Oosterpark, maar neem wel een dikke trui mee.