De La Soul

De naam De La Soul zal bij velen herinneringen oproepen aan lang vervlogen tijden. Vijftien jaar geleden debuteerden Kelvin Mercer, David Jude Jolicoeur en Vincent Mason met het al snel legendarische album 3 Feet High and Rising. Ook wie minder bekend is met hiphop of De La Soul, zal opveren bij het horen van het hitnummer Me, Myself And I. De prettige, onbezorgd klinkende mix van rap, soul en disco op 3 Feet leverde de heren het etiket “neo-hippies” op. Het is een indicatie voor de bijzondere positie die de groep inneemt binnen de hiphop – een wereld die tenslotte geassocieerd wordt met wapens, het harde straatleven, klatergoud en blote borsten.

Opwekkende soul

Alhoewel het tweede album (De La Soul Is Dead, 1991) duisterder was, zijn de heren altijd blijven voortborduren op de sfeer waarmee ze aanvankelijk furore maakten. Inmiddels zijn we aanbeland bij het achtste albumm, en The Grind Date klinkt, hoe gek dit ook mag klinken als het gaat om hiphop-veteranen, verfrissend. De La Soul is in de publiciteit voorbijgestreefd door een hele generatie gangsta’s, en draait niet meer volop mee in het MTV-circuit, maar precies hierin schuilt de verrassende werking van The Grind Date.

Experimenteel

Uiteraard worden de heren hierin bijgestaan door uiteenlopende artiesten. Aardig is de introductie die regisseur Spike Lee geeft op het nummer Church, dat bijna een onvervalste soulkraker genoemd kan worden. Samen met vooral Much More (feat. Yummy) en He Comes (feat. Ghostface) is het één van de meer “vloeiende”, melodieuze nummers waarin Motown lijkt te herleven, en waarin De La Soul haar naam eer aandoet. Het nummer dat het meest duister klinkt is Verbal Clap, maar overheersend zijn de bekende opwekkende loops. Wat uiteindelijk het album als geheel zo sterk maakt, is het feit dat vrijwel elke track een experiment lijkt. Dit is misschien een dooddoener, omdat het experiment een wezenlijk element is van hiphop (zoniet van alles wat zich muziek mag noemen), maar wie niet meer gewend is dan wat aan hiphop en R&B doorgaans op MTV voorbijkomt, zal oren te kort komen bij het luisteren naar The Grind Date.

Ouder en wijzer

Geen moordlustig geschreeuw, noch aalglad hedonisme. “No doubt, y’all care anymore about this hiphop man / I mean, how far will you punk motherfuckers go, for fifteen sentences of fame / microwave popcorn ass niggers, / yeah, we give you much more, longevity baby,” klinkt het snerend in Church. De La Soul is dus ouder en wijzer, maar allesbehalve sadder, want “Life is beautiful, it’s just the shit in it that’s fucked up” (The Grind Date). En deze levenswijsheid levert dan opnieuw album op dat lekker alle kanten uitspringt, dat anarchistisch en zomers is. Als referentie is Outkast te noemen. The Grind Date straalt muzikaliteit en plezier uit. Tergend slepende beats en hoekige samples (het zijn de betere nummers: de eerste single Shopping Bags, Days Of Our Lives, Rock Co.Kane Flow, met MF Doom) worden afgewisseld met ouderwetse opgewektheid, zoals in No. In Come On Down heet het terecht: “De La Soul is now back on the map,” en het nummer eindigt met de herhaalde uitroep “De La Soul, you done it again!”, begeleid met een duivels lachje. En zo is het. Als ‘European bonus track’ is opgenomen Shoomp, waarin Sean Paul de loftrompet mag uitsteken over de heren. Een overbodig nummer, niet alleen muzikaal: ze weten het zelf ook wel. Ten slotte is de inlay van de CD geinig vormgegeven als kalender, maar daarop ontbreekt een niet onbelangrijk gegeven: op 7 december treedt De La Soul op in Tivoli in Utrecht.