Onnadrukkelijke sfeer

Op The Big Dream, het tweede album van David Lynch, hangt voortdurend een echo over het nasale stemgeluid van Lynch; het zorgt voor een ruimtelijk geluid zodat het niet zo opvalt dat Lynch niet de beste zanger is.

Naklank

Niet alleen de stem van Lynch klinkt ruimtelijk, ook de instrumenten lijken een behandeling te hebben ondergaan. Wellicht is het album in een kerk opgenomen: de sfeer is dromerig. De muziek zou zo onder een film van Lynch gezet kunnen worden. Een film over een blueszanger die moeite heeft om zijn carrière vlot te trekken en die zijn dagen slijt in achteraf-kroegen en casino’s, speak-easy’s en afgeragde hotels, terwijl hij probeert rond te komen door het spelen van nostalgische composities. Liedjes die teruggrijpen op de bands en artiesten die hem inspireerden.

Charismatisch
Dat zou wellicht een interessante film opleveren, maar muzikaal gezien is het een beetje karig. Wat niet wil zeggen dat het een slecht album is. De blues, die de boventoon voert, wordt degelijk neergezet en klinkt modern. Dat Lynch geen bluesstem heeft, komt het dromerige van het album ten goede. Zijn stem komt het best tot zijn recht in ‘Are you sure’. Dat liedje roept een beeld op van die verlopen zanger, laat op de avond, als het feest al ten einde loopt en alleen nog een paar koppeltjes op de dansvloer staan. Dat is waar Lynch goed in is: een sfeer oproepen met zijn muziek. Met die sfeer bindt hij het hele album samen zodat het één geheel wordt en allerlei beelden en verhalen oproept zonder opdringerig te zijn.

Anders dan de films
Hoewel de sfeer van het album goed zit en en het geheel strak in elkaar zit, verschilt het album op een belangrijk punt met de films van Lynch. Het is niet verrassend, er zijn geen rare twists en geen geniale wendingen. Waar Lynch uitblinkt en opvalt door zijn innovatieve en surrealistische films, blijft de muziek traditioneel. Modern en mooi, maar standaard. Buiten de stem van Lynch dan. Datzelfde geldt voor de bonustrack, ‘I’m waiting here’, gezongen door Lykki Li. Ook in dat lied geen surrealistische neigingen of avant-gardistisch geëxperimenteer. Gewoon degelijk en mooi. Over Lykki Li’s stem is dan weer geen echo gezet, wat lijkt aan te geven dat Lynch niet helemaal zeker is van zijn zangkwaliteiten.

Misschien is Lykki Li wel de grote liefde van de verlopen zanger. Hij zag haar voor het eerst op die bruiloft – onbereikbaar was ze, maar toch dichtbij. En als hij haar later tegenkomt, in een bar waar hij wel vaker zingt, blijkt er een klik tussen hen. Jammer genoeg is het geen lang leven beschoren, zodat de verlopen zanger nu bij iedere bruiloft terug moet denken aan de liefde die hij is verloren.