Avondje indiefolk van Nederlandse bodem

Matt Winson speelt pas sinds eind 2014 in deze bezetting. Op het moment van schrijven is hun eerste album Woodfalls net een maand uit. Sinds de release doen ze hiermee een bescheiden tourtje door het land. Deze begon in Leiden, waar het grootste deel van de band vandaan komt. Helaas voor de mannen trekken hun indiefolkliedjes vanavond in Amsterdam maar een half gevulde zaal aan.

Dromerige liedjes

Bij drie shows van deze tour heeft Jara Holdert de eer om te openen voor de band. Deze singer-songwriter staat vanavond alleen met haar gitarist. Haar liedjes gaan over de liefde en over het leven, en variëren van dromerige indiepop tot wat stevigere folk, met hier en daar een vleugje blues. Ze liggen fijn in het gehoor, maar helaas weet ze de aandacht van het publiek niet vast te houden en wordt er veel doorheen gepraat.

Een trompetsolo leidt het concert van Matt Winson in, maar helaas gaat deze wat verloren door de diepe bastonen van de hiphop-act in de andere zaal. De band laat zich hier gelukkig niet door uit zijn concentratie halen. Na een mooie instrumentele opbouw begint het eerste nummer, waarin meteen een harmonieuze twee- en soms driestemmigheid te horen is. De muziek doet wat denken aan Mumford and Sons uit hun begintijd, met een stem waarin af en toe Bon Iver doorklinkt.

Langdradig

Op het podium is een grote muzikaliteit en verscheidenheid aan instrumenten te zien. Zo laat toetsenist Pieter van Winsen zien dat hij ook nog eens raad weet met een banjo en akoestische gitaar. Ook Magnuss Baugis achter de synthesizer is multi-instrumentaal en speelt tegelijk op zijn trompet. Bij één nummer haalt hij zelfs een melodica tevoorschijn. Dit alles wordt strak ondersteund door drummer Thomas van Winsen. Maar ook de zang door frontman Matthijs Steur valt op, soms breekbaar, dan weer krachtig. Vooral in het gevoelige ‘Your Irrationality Is My Best Defense’, waarbij hij gitaar speelt en slechts ondersteund wordt door de trompet, komt zijn stem het beste naar voren.

De band moet het vanavond echter hebben van hun wat meer catchy nummers. Zoals hun tweede single ‘Into Pieces’, waarbij zelfs een beetje wordt meegezongen door de zaal. Na dit nummer lijkt het optreden echter wat in te kakken en wordt het langdradig. Hier en daar, bij de uptempo nummers, leeft het weer wat op, maar daarna verliest de zaal zijn aandacht weer. Het lijkt allemaal net iets te veel op elkaar om het spannend te houden.

Aan de inzet en het enthousiasme van de band zal het niet liggen. De jonge jongens doen hard hun best en zijn goed op elkaar ingespeeld. Het is dan ook een uitdaging om een halflege zaal anderhalf uur geboeid te houden met rustige liedjes. Voor de echte folk-fijnproever was dit waarschijnlijk een prachtige avond. Voor de gemiddelde concertbezoeker iets moeilijker te behappen.