Respect, al is zingen niet zijn ding
Vooropgesteld, alles wat Patrick Tilon, alias Rudeboy, en tegenwoordig Sgt/lt. Silver Surfering Rudeboy Tylon doet, verdient respect. Als je de rapper bent geweest van Nederlands meest vernieuwende – misschien wel beste – rockformatie ooit, dan kun je mijns inziens nooit meer wat verkeerd doen. Respect. Full stop.
Dan maakt het dus niet uit dat je na Urban Dance Squad (voor de muzikaal onwetenden onder ons, díe formatie bedoel ik) ook nog eens actief bent in Junkie XL. Dan maakt het ook niet uit dat je dat daarna tevergeefs probeert eenzelfde ‘succeslans’ te breken met de League of XO Gentlemen of The Servants of the Servants. Dan maakt het ook niet uit dat die laatste band binnen een jaar ineens alwéér een andere naam heeft. De Club of High Eyebrows (Rudeboy met Michael Barkey op bas, Jochem van Rooyen op drums en Niels Tusenius op gitaar) bracht onlangs het debuut Older Now uit via het Duitse undergroundlabel Hazelwood. Over deze band gaat deze recensie. Let op, lees ter herinnering de eerste zin van dit stuk nog even voor je verdergaat.
Ratelende AK-47
~
~
Goed daar gaat ie. Older Now is een echte dampende rockplaat geworden. Zo’n album waaraan je nergens ziet, voelt of hoort dat die gasten wellicht ’too old’ zijn om te musiceren. Zo’n album ook dat muzikaal in ieder geval puik in elkaar steekt. Een album waar de frontman zich helaas ook ietwat vergaloppeert. Rudeboy is namelijk rapper. Rudeboy is en blijft (voor mij) die ‘stage personality’ die zijn zinnen net iets te agressief het publiek in moet spuwen. Die, als was hij een ratelende AK-47, zijn razende raps knallend verkondigt. En daar ook zeer veel credits voor verdient. Tot het einde der dagen. Maar helaas voor de Club of High Eyebrows: Rudeboy is geen zanger. De zang is hier dus het aspect dat schromelijk achterblijft, als je het vergelijkt met de overige instrumenten en het goede niveau van de composities. Is Older Now daarmee slecht? Neen, helemaal niet, het is een probeersel dat her en der zelfs best goed uitpakt. Maar we hebben te maken met een band die melodieuzer speelt dan alle voorgaande collectieven waar Rudeboy de frontman van was. Dat maakt ook dat hij zich zangtechnisch moet bewijzen. Een logisch gevolg, ware het niet dat hij vooral de plank misslaat. Ik zeg niet dat we hier met een valse kraai te maken hebben, geenszins. Maar ik vind wel dat die stem negen van de tien keer onvast is. En dat maakt de nummers moeilijker te verteren. Voor de songs van Club of High Eyebrows moet Rudeboy melodielijnen aandragen. Tja, sorry, maar dan hoor ik eerlijk gezegd liever iemand die ze ook echt goed kan zingen.
Oordeel blijft hetzelfde
Nogmaals, de composities zijn goed. Dat staat buiten kijf. Menig bandje doet daar een moord voor. Aquarius bijvoorbeeld, is erg goed gelukt. Het nummer klinkt jazzy en breekbaar. Opener Tar Black Poisoned Cup heeft een waanzinnige opbouw. Gift of Song, is een rustig liedje, maar heeft helaas een mindere tweede stem. Veering between the Genders klinkt lekker gek, de akkoorden doen denken aan Pavement. Nosferatu is ook een toffe song, Helicopter komt daarentegen minder uit de verf. De song Club of High Eyebrows is echter weer bovengemiddeld geslaagd. Rubeboy laat de zanglijnen hier achterwege en dicteert zijn tekst wat meer en dat is toch zeker een rol die beter bij hem past. Vroeger ten tijde van Urban Dance Squad was Rudeboy immers top. Toen hij zijn messcherpe raps rondschreeuwde. De teksten zijn overigens nog immer vlijmscherp en gevat. En de composities op Older Now overtuigen, zoals gezegd. Mijn oordeel over Rudeboy blijft dan ook hetzelfde: alles wat hij doet verdient respect. En dat respect gun ik hem met heel mijn hart.
