Een plaat met een januskop

Na het vooral in Spanje goed ontvangen debuut bespeelde het vijftal uit Barcelona het publiek tijdens de grotere Spaanse festivals, als Benicassim, plat en speelde het daarnaast tijdens het filmfestival van Gijon en het experimentele en kunstzinnige festival LEM. De band stortte zich tussen hun Spaanse tour door op allerlei projecten, waaronder de begeleiding van een musical met labelgenoten Schwarz, die werd vastgelegd op een 40 minuten durend en één nummer tellend EP-tje. De daarbij opgedane ervaringen werden meegenomen in de opname van de nieuwe plaat Dancing Days.

Postrock

Op het eerste gehoor doet de plaat denken op een uitgeklede en meer rommelige versie van wat Camping al eerder maakte. Dancing Days kent een klassieke A- en B-kant als ware het een oude LP in een vreemde postmoderne variant. Bij het begin van Dancing Days wordt er, naast de postrock-klanken die we van ze kennen, meer plaats gemaakt voor samples, klinkt het hier en daar meer als een soundtrack voor een film, is er ruimte voor een soort spoken word en komen er enkele hiphop-achtige klanken naar voren. Bijvoorbeeld in Saza + Zaas, terwijl de muzikale schoonheid eerder naar voren komt in American Good en Cyner.

Kant B

Maar als de ‘B-kant’ aanbreekt verandert het karakter van Camping. Bijvoorbeeld in Ex-convict Husband, waar de band zich ontpopt, met zang en al, tot een opruiende slowcore-band. Die richting ontstijgen ze zelfs met David Bowie’s Eyes, waarin ze zich veranderen in een regelrechte noiseband. Wat ze doorvoeren in het eighties-achtige I Hate the Summer om met 3d República in een rustige slowcore-gedaante te eindigen. Gezien het tweede gedeelte van de plaat klinkt Camping helemaal niet meer zoals het klonk in 2003. De schitterende melodielijnen die elkaar in een uitgebalanceerd tempo opvolgen, komen in dat tweede gedeelte nauwelijks meer naar voren. Dan is Camping eerder een interessante rockband, met een duidelijke structuur en opbouw van songs.

Storend

Net zoals Schwarz kiest Camping niet voor een duidelijk richting, maar worden meerdere muzikale inzichten verenigd in een album. Dat kan mooi en experimenteel zijn, maar ook behoorlijk storend. Het was waarschijnlijk mooier geweest om daadwerkelijk de plaat doormidden te knippen en ze beide uit te geven: dan waren het twee coole platen geweest, nu is het iets te veelzijdig om te beklijven.