Een muur tussen podium en publiek

Nou, mooi niet. Conor Oberst mag dan al jaren bekend staan als ‘the next best thing’ in de indiescene, hij bakte er niet zoveel van. Opvallend was wel de sterstatus die hij in Nederland reeds geniet en de ietwat arrogante manier waarop hij hier mee omging: zelfgenoegzaam kijkend en brabbelend onder invloed van de typische geneugten van een Amerikaan in Amsterdam. In Amerika wordt hij al in één adem genoemd met de allergrootsten, daarbij wilde countrydiva Emmylou Harris graag een stukje meezingen op het eerder dit jaar verschenen I’m Wide Awake, It’s Morning.

Er sneuvelde teveel

Oberst had blijkbaar besloten de singer/songwriter-kant van dit album maar eens helemaal achterwege te laten. Hij liet zich begeleiden door een tienkoppige band, met een tweede drummer geleend van The Faint, twee elektrische gitaren, een cello en veel elektronica. Met als gevolg een muur van gezoem, geraas en gebeuk. Een liedje ontwaren werd naar mate de avond vorderde steeds problematischer. Nou leent het eveneens dit jaar verschenen album Digital Ash In A Digital Urn zich, vanwege een grotere rol voor elekronica en een voller geluid, nog wel voor een wat bombastische aanpak. De nummers die de band speelde waren dan ook voornamelijk hiervan afkomstig. Een enkel liedje bleef nog overeind, er sneuvelde echter teveel. Oberst ging zwaar ‘over the top’.

Het was vooral jammer dat het enige liedje dat hij in Amsterdam alleen met zijn gitaar speelde, ruw werd verstoord door een stel gillende bakvissen achter in de zaal. Het enige rustpuntje van de avond, gelijk ook het laatste nummer van de reguliere set, werd kapotgeschreeuwd door de ‘echte’ fans. Vervolgens kwam de band, of moet ik zeggen ‘het orkest’, nog terug voor de laatste stenen in de geluidsmuur tussen het podium en het publiek, zo heb ik het tenminste ervaren. Een passend einde aan een pretentieus optreden van een artiest die op plaat veel kan, maar die deze avond in Amsterdam geen moment wist te overtuigen. Nee, dan liever The Faint.