Wie had ook een relevante plaat verwacht?
Eerst even de stand van zaken: de laatste twee jaar vormden een enorme opleving voor Brian Wilson. De man die geldt als een van de grootste genieën uit de muziekgeschiedenis begon zijn terugkeer aan het front met een tournee waarin hij de legendarische Beach Boys-plaat Pet Sounds integraal ten gehore bracht. Degene die het geluk had een van deze optredens bij te wonen, had naar verluid deelgenomen aan een hoogmis. Petje af voor het feit dat een afgeschreven artiest als Wilson nog op zo’n manier uit kan halen.
~
Paul, Elton en Eric
Wilson heeft in die veertig jaar aan de top veel beroemde vrienden en kennissen vergaard, die allemaal graag met hem willen samenwerken. Paul McCartney noemde Wilsons God Only Knows het mooiste liedje ooit gemaakt en werd ondanks de vriendschappelijke concurrentiestrijd tussen The Beatles en The Beach Boys in de jaren zestig een vriend van Wilson. En nu anno 2004 staan beide heren eindelijk samen op een album in het duet A Friend Like You, een voorbeeld van hoe de relevantie van dit soort iconen behoorlijke schade kan ondervinden. Een slap duet als dit voegt niets meer toe aan het aanzienlijke oeuvre van beide heren. Ook de bijdragen van Elton John op How Could We Still Be Dancin’ en Eric Clapton op het nogal eighties aandoende City Blues zijn niet echt om over naar huis te schrijven.
Verwachtingen
Ik denk echter ook niet dat iemand nog een relevant album ‘nieuw’ album van Wilson had verwacht. Wanneer je deze plaat met die insteek en dus zonder verwachtingen een kans wilt geven, dan valt het allemaal wel mee. Hoewel Wilson als speelbal van de platenmaatschappij zelf eigenlijk weinig meer in de melk te brokkelen heeft (hij zocht zelf niet eens de liedjes uit, wat blijkt uit datzelfde interview), hoor je hier en daar nog wel enkele herkenbare vleugjes songwriting van de meester terug, zoals in het duet Soul Searchin’ met zijn overleden broer Carl. Ook valt het allemaal nog wel mee met de vocalen van Wilson, die nu toch de zestig gepasseerd is en dus niet meer dat onfeilbare geluid van vroeger voorbrengt. Gettin’ In Over My Head is een aardige plaat vol nostalgie en herkenning.
Vloeken in de kerk
Het is respectloos een held als Wilson af te serveren op een gebrek aan urgentie. Zonder te vloeken in de kerk, kun je echter toch wel zeggen dat Wilson zijn beste tijd allang gehad heeft wat betreft het maken van nieuwe muziek. Gettin’ Over My Head is een tussendoortje voor de liefhebber van de Beach Boys zoals de muziek van Paul McCartney en Ringo Starr enkel nog leuk is voor de Beatlesfan – om over het recentere werk van The Stones en Mick Jagger nog maar te zwijgen. Natuurlijk is er geen enkele reden om te stoppen met het maken van dit soort plaatjes wanneer je er nog plezier in hebt, maar als ik Wilson was zou ik dat touren maar laten voor wat het is.
