Blues in veel varianten

Bluesmuziek wordt over de hele wereld gemaakt. Dat bewijst de bloemlezing die in deze vijfde editie van de update aan de orde komt. En iedere band, iedere muzikant weet van dat overbekende ritme van de blues weer helemaal zijn eigen benadering te maken. Gelukkig horen we wel de bekende, soms pompende weldaad van het bluesritme er doorheen, maar het is bij deze drie artiesten niet zo nadrukkelijk.

Akoestische blues

Het nieuwe album van Doug MacLeod wordt uitgebracht als HDCD. Dat betekent dat we in de 24-bit opnames heel veel dynamiek horen. Maar we dienen de versterker wel een paar tandjes harder te zetten om de muziek goed te kunnen beluisteren. Dat is wel even wennen, maar als je de moeite neemt de standaardinstellingen van je audio-installatie aan te passen, dan ontvouwt zich de pracht van deze opnametechniek.

De band met MacLeod bestaat uit zijn zoon Jesse MacLeod, die zijn stembanden naast die van zijn vader inzet, bassist Denny Croy, drummer Jimi Bott en percussionist Oliver Brown.

Jammer genoeg heeft MacLeod ervoor gekozen om midden op het album een ruim drie minuten durend relaas te houden over waarom hij gekozen heeft voor de blues. Dat is de eerste keer nog wel informatief, maar wordt hoe vaker je dit album draait hoe irritanter het wordt. Jammer en schadelijk voor het luisterplezier. De elf liedjes die overblijven zijn werkelijk van een wonderschone signatuur, die we van MacLeod wel mochten verwachten. Break In Chain laat de luisteraar achter met een gemengd gevoel. De herinnering aan de fraaie liedjes zal dan toch overheersen. In de meeste gevallen heb je het gevoel MacLeod alleen te horen met begeleiding van de bas. Alleen bij betere beluistering valt de smaakvolle klein gehouden begeleiding van de overige muzikanten op. Opnieuw is MacLeod erin geslaagd een fijn – vooral akoestisch – album te maken. Alleen even het midden van de cd overslaan voor de beste luisterervaring.

Zuiderburen blues

Wie het openingsnummer van het album Working On A Plan van Big Time Bossmen hoort, kan onmogelijk om een referentie naar Elvis Presley heen uit de tijd van onder andere ‘Hound Dog’. De stem van David Bauwens zit dicht tegen die van Presley aan. Muzikaal tapt de band ook het uit vat van de muziek van Presley. Ze plegen geen plagiaat, maar hebben de sound van destijds vertaald en opgenomen met de technieken van vandaag.

Een van de mooiste liedjes van het album is het gevoelige ‘Wolfman’ met prachtige elementen zoals dwarsfluit in de begeleiding. Maar het venijnige ‘The Last Fuck’, dat daar onmiddellijk op volgt, heeft zeker ook zijn charme. Dit debuutalbum van de band bevat overigens allemaal originele songs, door de band zelf geschreven. Zo ook een song die de naam van de band draagt en misschien dienst moet doen als het visitekaartje van Big Time Bossmen.

Er valt bijzonder veel te genieten op dit album van onze zuiderburen. Ze zitten vaak meer in de roots- en rock-hoek dan de blues. Vandaar dat ze misschien enigszins een vreemde eend in de bijt van deze rubriek vormen. Toch vind ik ze ook hier thuishoren. Ze doen niets vernieuwends, maar het is wel fijn en goed. Het is een album met een mooie hang naar het verleden om toch eigentijds te klinken. We mogen reikhalzend uitzien naar liveoptredens van dit kwartet en naar wat ze in de toekomst nog meer in petto hebben voor ons.

Blues uit zonnige streken

Wie aan bluesmuziek denkt, denkt niet onmiddellijk aan Portugal. Toch komt ook daar deze oeroude muzieksoort voor. Frankie Chavez probeert al een tijdje voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Met zijn nieuwste album Double Or Nothing zou dat weleens kunnen gaan lukken. Chavez versnijdt de blues met een stevige dosis aan rock, maar soms weet hij ook de gevoelige snaar te raken in een ballad. Mijn eerste kennismaking met de muziek van Chavez dateert uit 2012 met zijn album Family Tree. In de tussentijd heeft deze muzikant niet stil gezeten. Op dit album staan liedjes die verhalen van het leven “on the road” en ze hebben volgens de meegeleverde informatie hun oorsprong in de jaren tussen 2014 en 2016. Vorig jaar startte Chavez met de opnames van dit album. Chavez laat zich soms van de stevige kant horen, zoals bijvoorbeeld in de opener ‘My Religion’, maar is o, zo gevoelig in het akoestische ‘Strong Enough to Pray’, om vervolgens weer stevig uit de hoek te komen met ‘Getaway’. Het is heerlijk afwisselend in tempo en beleving. Het album is reeds in mei van dit jaar uitgekomen, maar zal pas in oktober ten doop worden gehouden in het Teatro da Trindade in Lissabon. Nooit te laat dus om nu kennis te maken met dit nieuwe album van Chavez, dat een zeer volwassen en stevig geluid laat horen.