Van woede naar ontevredenheid
In 1996 sloeg Atari Teenage Riot een brug tussen Metal en Gabber, voornamelijk gebouwd op woede. Politiek geladen teksten, overstuurde gitaar-noise en een gabberdreun, onder de noemer Digital Hardcore. Het nieuwe album Reset doet op alle vlakken een stapje terug.
Het eerste nummer dat Atari Teenage Riot op hun concerten speelde eind jaren ’90 was steevast ‘Get Up While You Can’. Met zware, overstuurde drums en gitaren op hoog tempo liet dat nummer horen wat voor band Atari Teenage Riot was, voor het geval de bezoekers het nog niet wisten. Wie het leuk vond was meteen tevreden en wie het niet aankon was binnen een paar minuten weg. Goed geregeld, toch?
Vlagen van het verleden
Op het nieuwe album Reset is dat provocerende verleden nog steeds aanwezig. Atari Teenage Riot was altijd al een politiek actieve band. Dat activisme resulteerde in de woedende muziek die de band – en het door hen groot gemaakte genre Digital Hardcore – produceerde en hun een unieke stem gaf. Maar tegenwoordig is de woede een beetje minder. Het eerste nummer ‘J1M1’ klinkt zowaar vrolijk.
Ook andere nummers laten een ontwikkeling zien in de muziek van Alec Empire en de zijnen. Atari Teenage Riot is melodischer en rustiger geworden. Er wordt minder geschreeuwd, het tempo ligt in de meeste nummers wat lager en het volume gaat niet meer naar 12 of 13, maar het blijft ook wel eens op 8 of 9 staan. Maar dat alles is natuurlijk relatief: In vergelijking met hun oude werk is Atari Teenage Riot rustiger geworden, maar ze zijn nog steeds hard en luid.
Herkenbaar
De muziek gaat nog steeds snel en gabberdreunen vormen ook nu de basis van de liedjes, maar de afwerking van het geheel is veranderd. De behoefte om de hartslag te verhogen en een adrenalinestoot uit te lokken is kleiner, en de instellingen van het distortion-pedaal zijn gematigder ingesteld; de boodschap is nu moderner. De groepering die het dichtst bij de boodschap van Atari Teenage Riot staat is (waarschijnlijk) hackersgroep Anonymous of Assange’s organisatie WikiLeaks. Ze zijn bezorgd en boos over dezelfde thema’s.
Reset is geen stijlbreuk met het oude werk. Het is nog steeds duidelijk Atari Teenage Riot; politiek speelt opnieuw een rol en de overtuiging is weer even groot. De band klinkt alleen wat minder extreem en radicaal. Reset is geen manifest vol woede meer, maar een oproep tot actie. Waar Atari Teenage Riot vroeger touwtrekker was met hun agressieve muziek, komt de band nu meer over als inspirator. Ze zijn in plaats van de woedende menigte een woordvoerder geworden.
