Muziek / Album

Tweezijdige plaat

recensie: Armand van Helden - Nympho

Het is een tijdje stil geweest rond Armand van Helden, maar hij is helemaal terug. Hoewel geboren in de Verenigde Staten woonde Armand van Helden een groot deel van zijn leven in Italië, Turkije en Nederland. Hij leek in de wieg gelegd voor de advocatuur, maar legde dat vak in 1991 naast zich neer om zich op het maken van muziek te storten. En niet zonder succes. De afgelopen tien jaar scoorde hij aan de lopende band grote clubklassiekers als Witch Dokor, Funk Phenomena en de You Don’t Know Me. Armand Van Helden is ook degene die het luisteren naar Tori Amos verdraagbaar maakte met zijn remix van het nummer Professional Widow. De meesten zullen hem echter kennen van zijn mixalbum New York: A Mix Odyssey en zijn meest recente hit, My My My, die te vinden is op zijn nieuwe album Nympho.

~

In plaats van Nympho had Van Helden hem beter Janus kunnen noemen. De cd heeft namelijk twee gezichten die totaal niet op elkaar lijken. Aan de ene kant zijn er de aanstekelijke singles als My My My en Hear My Name. De andere portie bestaat uit ruigere nummers: electropunk met gitaren. Dit laatste soort nummers doet denken aan een ruige Miss Kittin of T.Raumschmiere. Het is haast niet te geloven dat alle nummers op Nympho door dezelfde man zijn gemaakt. De nummers verschillen als dag en nacht.

Dag

De singles zijn erg commercieel maar vreselijk goed. Hear My Name is erg vrolijk en licht verteerbaar en ik wed dat er weinigen zullen zijn die hierop stil kunnen blijven staan. My My My, (je kent ‘m wel, die met dat sampletje uit Coming Apart van Gary Wright) kreeg erg veel airplay, zowel op tv als radio. Het is een van de meest aanstekelijke dansnummers van de laatste tijd. Lekker vrolijk, niet zozeer voor ’s nachts in de discotheek maar voor overdag, in de auto. Dit geldt ook voor de nieuwe single Into Your Eyes. Ja Armand, dit is leuk! Maakte hij maar een heel album vol van zulke nummers…

Nacht

De andere groep nummers is dus van een heel andere orde. Ongepolijste electropunk, overstuurde gitaren, duistere basloopjes en krakende schreeuwstemmen ondersteund door pompende beats. Duister als de nacht. De opener Nympho is hier een goed voorbeeld van en zet gelijk de toon voor veel gelijksoortige nummers die zullen volgen. Het begint met een oerkreet die over een distortion gezongen wordt. Er valt een punk-gitaartje in die ondersteund wordt door stevige beats. Er zijn artiesten die hier in uitblinken. T.Raumschmiere bijvoorbeeld of denk aan een nummer als de Clarke-remix van What Was Her Name van Chicks on Speed. Helaas voor Armand komen zijn producties hierbij niet in de buurt. De enige uitzondering is het nummer Jenny, dat fenomenaal is opgebouwd en je meesleept naar een orgastische apotheose maar dit is de enige krent die in de schreeuwerige pap te vinden is. Laat dit soort werk maar over aan T.Raumschmiere en ga zelf lekkere dansvloerknallers maken.