In dubio

In Case We Die zit tjokvol goede ideeën en inventieve passages die elkaar in een razend tempo opvolgen. Voor wie nog vindt dat een album moet bestaan uit een twaalftal liedjes is deze versplinterde popplaat geen aanrader. Architecture In Helsinki gaat nog verder dan Brian Wilson op Smile, dit gezelschap zet de ouderwetse vorm van liedjesschrijven aan de kant en gaat er terecht van uit dat een intelligente opeenhoping van ideeën en stijlen erg goed bij deze tijd past.

Populair avant-gardistisch gezelschap

Blij word je er van. Architecture In Helsinki heeft dezelfde goedaardigheidsfactor als, pak ‘m beet, Belle & Sebastian. Zet deze naast een dosis inventiviteit gelijk aan die van Brian Wilson, Beck of The Flaming Lips en je zou toch een wereldplaat moeten krijgen. Dat is echter slechts gedeeltelijk het geval. Ik zie de kwaliteiten, ik snap de bedoelingen van dit achttal en waardeer het ingenieuze werkstuk dat In Case We Die onbetwistbaar is. Ik zie alle pluspunten, maar voel er echter, ondanks vele verwoede pogingen, te weinig bij om deze plaat intens op te hemelen, zoals zovelen voor mij al hebben gedaan.

Misschien zit het hem in het wat ijle zwakke stemgeluid van de leadzanger, al gaat het hier om meerdere vocalisten – en met name de vrouwen maken veel goed. Misschien ligt het aan het ontbreken van herkenning, zelfs na een flink aantal keren luisteren. De liedjes blijven niet, zoals dat dan verwacht wordt van een goede popsong, allemaal hangen. Maar misschien is dit ook helemaal niet de bedoeling van Architecture In Helsinki als populair avant-gardistisch gezelschap, wellicht zijn ze al een paar stappen verder en is voor deze groep herkenning (van liedjes op zich, het geluid van de plaat als geheel is zeer herkenbaar) niet meer zo essentieel.

Topzwaar en struikelend

Er gebeurt zo veel op de vierkante centimeter. Alle mogelijke kleurvariaties lijken te worden gebruikt. Ik had ooit een tekenleraar die vond dat je een doek, door het te lang te bewerken, dood kon schilderen. Misschien is dat mijn probleem wel een beetje met dit topzware album, dat haast bezwijkt onder de enorme hoeveelheid ideeën. Misschien struikelt Architecture In Helsinki soms over de eigen genialiteit. Ik verblijf in dubio. Maar probeer In Case We Die alsjeblieft ook zelf uit, want dat is deze plaat zeker waard. Architecture In Helsinki schijnt op het podium trouwens alle twijfels weg te nemen. Lees ook ons verslag van The Music In My Head waar het optreden van deze band vorig jaar het hoogtepunt vormde.