Andrew Pekler

Andrew Pekler is in zijn aanpak goed te vergelijken met de hierboven genoemde Jan Jellinek. Met microscopische precisie zoeken zowel Pekler als Jellinek naar fragmenten op oude jazz- en klassieke platen. Dit kan een sample zijn van een klarinet of een bekken, maar net zo gemakkelijk de ruis tussen melodie en ritme. Vervolgens begint een proces van herinterpretatie van de originele opnames, waarbij die geheel door elkaar gehaald worden. Het oude materiaal, nog slechts licht herkenbaar, groeit voor sommigen uit tot intrigerende muziek, voor anderen tot een willekeurige kakofonie van geluiden.

Morton Feldman

Het materiaal op deze cd is puur opgebouwd uit stukken van Morton Feldman uit de jaren vijftig. Deze geboren New Yorker begon vanaf die tijd driftig te experimenteren met muzieknotaties en -uitvoering. Later in zijn carrière zocht Feldman uitdagingen in de lengte van zijn composities. Dit leidde tot uitspattingen die menigmaal langer dan een uur duurden en in een enkel geval maar liefst vijf en een half uur.

Knippen en plakken van sfeer

Voor zijn album strings + feedback koos Pekler delen uit pianostukken en orkestrale werken van Feldman en plakte ze aan elkaar tot `drone-achtige’ loops, waarin de instrumenten soms goed en soms minder goed te herkennen zijn. Vervolgens voegde hij aan het resultaat flink wat feedback toe. De titel van het album is dan ook een vrij precieze weergave van wat erop te horen valt: strings + feedback. Op de cd zijn nauwelijks conventionele songstructuren te ontdekken. Het zijn minimale composities die in plaats van een melodie of een ritme een sfeer willen neerzetten. Die sfeer is een enkel moment aangenaam, maar het grootste gedeelte van de tien nummers tellende cd is bevreemdend of zelfs ronduit angstaanjagend.

Geluidsmanipulatie

Zoals in de inleiding al gezegd, is dit zeker geen toegankelijk album. Als je op zoek bent naar recht-toe-recht-aan-drie-minuten-popsongs, ben je hier aan het verkeerde adres. Er zullen zelfs genoeg mensen zijn die dit album nog tijdens het eerste nummer naar de prullenbak verwijzen. Ook zal niet iedereen het eens worden over het antwoord op de vraag of dit schijfje überhaupt muziek bevat en niet enkel en alleen een veertig minuten durende geluidsmanipulatie is. Als je echter niet wegloopt voor ‘moeilijke muziek’ is het misschien wel wat voor je. Dan heb je waarschijnlijk ook Kammerflimmer Kollektief en Iannis Xenakis in je platenkast staan. Of ben je musicoloog, natuurlijk.