Even wennen

Alanis lijkt een beetje met hetzelfde probleem te worstelen als de schrijfster Donna Tartt. Als je debuut zo legendarisch succesvol is, is het eigenlijk onmogelijk om op een zelfde manier indruk te maken, hoe goed je muziek ook kan zijn. Desondanks zet Morissette telkens weer erg goede albums neer. Op So-Called Chaos is het geluid van Alanis Morissette echter veranderd. De muziek is niet alleen strakker en ritmisch nauwkeuriger door enkele nieuwe muzikanten in haar band (tot voor kort speelde ze zowel in de studio als live met dezelfde musici), maar ook het geluid is veranderd. Het hele album is een stuk steviger dan we gewend zijn. Opvallend is daarbij dat dit volle geluid, waarbij vaak gebruik wordt gemaakt van drie gitaarpartijen, er ook nog ruimte genomen wordt voor bijvoorbeeld een sitar in Knees Of My Bees. Helaas dreigt dit instrument echter in deze volle bezetting te verdwijnen. Dit geldt in mindere mate ook voor de stem van Morissette: de stevige begeleiding laat vaak te weinig ruimte voor haar rijke stem. Het nummer The Grudge vormt hier gelukkig een positieve uitzondering op.

Zure teksten

Het accent van het werk van Alanis Morissette lijkt vaak op haar teksten te liggen. Ze vormen al haar hele carrière een belangrijk element en er zullen weinig mensen zijn die de teksten van haar debuutalbum niet woordelijk mee kunnen zingen. Haar tekstuele kracht blijkt ook nu weer door haar briljant getover met woorden. Haar cynische en soms sarcastische toon komt het best tot recht in de leuke vergelijkingen die ze maakt. Direct aan het begin van de plaat is dit duidelijk. In Eight Easy Steps zingt ze: “How to hate women when you’re supposed to be a feminist.” Tekstueel is de plaat echter pas echt goed aan het einde met bijvoorbeeld het bittere Spineless over een relatie waarin ze zichzelf wegcijfert: “I’ll be low maintenance and agreeable / I will not talk about my dreams so much / I’ll listen to you for hours, won’t need for anything.” Mooie zure teksten over dingen die precies niet gaan zoals ze het zou willen. Dit is de manier waarop ik de dichteres Alanis Morissette het liefst hoor.

Eentonig

Goede muziek is eigenlijk als goede wijn. Het duurt even voor je het op waarde kan schatten. Dit geldt helemaal voor grootheden als Alanis Morissette, waarvan nieuwe muziek vaak enkel tegen lijkt te kunnen vallen. Na enig doorluisteren komt de waarde van So-Called Chaos echter naar boven en begint haar veranderde geluid me te bevallen. Het is mooi om te zien dat Morissette als popicoon toch in staat is om te vernieuwen en veranderen en niet simpelweg haar ’trucje’ blijft doen. Haar scherpe blik op het leven is nog helemaal aanwezig en ze zal dit laten horen ook.