Terug in de tijd voor nieuwe inspiratie

Honkin’ On Bobo is een reis terug naar de wortels van de inspiratie van Aerosmith. Voor het eerst in lange tijd hoor je ook het geluid weer terug van de eerste albums Toys In The Attic en Draw The Line. Dit is te verklaren uit het feit dat het album werd geproduceerd door Jack Douglas, die ook laatstgenoemde albums uit de jaren zeventig produceerde. Een echte oude rot in het vak dus. Het album is echter meer dan een handige manier om een gebrek aan inspiratie op te vangen met composities van onder andere Muddy Waters, Fisher / Hopkins and Blind Willie McTell. Het is wel degelijk een echt Aerosmith-album, waarin de band een eigen interpretatie geeft van blues en rock. De blues is vaak zo oud dat ik als twintiger de nummers zelfs niet spontaan herkend zou hebben. Overigens is er ook een nieuwe nummer aan het album toegevoegd, The Grind, dat eigenlijk meer een nummer is in de stijl van I Don’t Wanna Miss A Thing en Jaded. Dit vind ik dan even jammer, want hier is toch een knieval gedaan naar commercieel succes.

Ontwikkeling

De muziek lijkt dan wel in veel opzichten op de eerste albums uit begin jaren zeventig, maar de band heeft toch wel degelijk een flinke ontwikkeling doorgemaakt. Zo klinkt de plaat muzikaal een stuk scherper en professioneler. Vooral de zang van Tyler is in de loop der jaren zeker ten goede bijgedraaid. Drugs en drank hebben hier niets aan kunnen veranderen. Wat dit album overigens ook speciaal maakt zijn de subtiele bijdragen die Tracy Bonham aan enkele nummers heeft gegeven. Haar stem geeft die nummers een extra dimensie.

Voortkabbelend

Ik moest als relatief jonge Aerosmith-luisteraar toch wel wennen aan het authentieke geluid van de band. Natuurlijk heb ik ook die oude platen wel in de kast staan, maar de kant van meer middle-of-the-road rockmuziek die met het album Pump ingeslagen was vond ik persoonlijk wel erg aangenaam. De afgelopen albums waren wel redelijk inspiratieloos dus ik kan me goed voorstellen dat de band gekozen heeft voor een stap terug om inspiratie op te doen. Maar mij is het allemaal wel een beetje te veel blues en te weinig hardrock, waardoor de muziek wel lekker swingend voortkabbelt maar zelden aangrijpend mooi wordt.

Zijuitstapje

Aerosmith doet een stap terug naar het verleden met Honkin’ On Bobo door in haar eigen inspiratiebronnen te duiken. Doordat de band toch een eigen interpretatie van de nummers geeft is het desondanks een echt Aerosmith-album, met een geluid dat sterk doet denken aan de beginjaren van de band. Ik kan me voorstellen dat het voor veel jongere Aerosmith-luisteraars even wennen is om de band zo te horen swingen. Ikzelf hoop dan ook dat dit slechts een zijuitstapje is om keihard terug te komen met bijvoorbeeld een stevig rocknummer als Livin’ On The Edge.