TAO Dance Theater

Zes dansers staan nauwelijks zichtbaar, in het zwart gekleed, in een halfdonker rookgordijn op een rij en beginnen heel langzaam te bewegen. Zij staan met hun rug naar het publiek toe, waardoor er geen gezichten te zien zijn en de identiteit van de dansers verborgen blijft. Naarmate de bewegingen sneller worden, wordt ook de muziek steeds ritmischer en opzwepender, terwijl deze begint als slechts een zoemend monotoon geluid. De bewegingen van de dansers in hun zwarte kostuums worden steeds zichtbaarder. Er wordt voornamelijk vanuit de romp bewogen, waar de meest herhaalde beweging die van buigen is; diep naar voren en vervolgens ver naar achteren met de borstkas en het hart open naar voren en door de knieën op de grond. Het doet denken aan dienstbaarheid en overgave. Echter gaan de bewegingen zo snel dat het niet mogelijk is uit te maken wat Tao Ye ermee bedoelt. Wel wordt zoveel duidelijk uit de intens uitgevoerde bewegingen; de dansers zijn één met de voorstelling. Vorm en inhoud vallen overtuigend samen.

Zwart-wit

Na de pauze herhaalt het stuk zich. Er zijn nu zeven dansers te zien. Zij staan weer in een rij opgesteld en voeren hun bewegingen even overtuigend uit. Alleen het toneelbeeld is geheel veranderd. De dansers zijn nu in het wit gekleed en het licht is niet langer mysterieus gedempt, maar juist heel fel aan. De muziek is vervangen door een zoemende brom, die de dansers zelf produceren. Het geluid wordt versterkt door microfoons die als regendruppels boven hen hangen. Weer wordt de suggestie gewekt dat zij een menselijke machine zijn. Zonder twijfel worden de bewegingen synchroon herhaalt. Het is niet zozeer een gelukkige eenheid die de dansers samen laten zien, eerder een sombere realiteit. Het stuk is dan ook geen antwoord op westers individualisme, maar een verlengstuk van oosters communisme.

Nummers

Tijdens Julidans 2013 presenteerde Tao Ye de voorstelling 4 & 5. Hij nummert zijn voorstellingen om zo talige associaties te voorkomen. Bovendien, vindt hij, schept een titel verwachtingen die de verbeelding zouden kunnen beperken. Tao creëert geen personages en vertelt geen verhalen. Zijn werk is een sterke tegenreactie op de Chinese traditionele dans. En hij slaagt erin, met zijn minimalistische herhalingen, om de kijker geheel te doordringen van keihard magisch realisme.