Mens of superheldin

Thelma begint met een huiveringwekkende flashback. Tijdens een jachtpartij richt een man de loop van zijn geweer niet op een hert in de verte maar op het hoofd van zijn dochtertje dat vlak bij hem staat. De trekker haalt hij niet over, maar het is meteen duidelijk dat het gelovige gezin waarin Thelma opgroeit maar moeilijk kan omgaan met haar onverklaarbare ‘duivelse’ krachten.

Epilepsie

We belanden in het nu. Thelma is het huis uit en studeert in de grote stad. Daar moet ze haar weg vinden op de universiteit en in het leven. Terwijl haar bezorgde ouders steeds bellen of het wel goed gaat, zet de onzekere Thelma de eerste stappen op het pad van zelfontplooing. Ze wordt verliefd op een medestudente.

En er gebeuren onverklaarbare dingen. Vogels vliegen in haar buurt spontaan tegen de ramen. In de bibliotheek krijgt ze een aanval die lijkt te wijzen op epilepsie. Een arts onderzoekt haar, maar kan geen afwijkingen vinden. Wel zijn er in haar medische dossier dingen te vinden die in het verleden zijn gebeurt en blijkbaar door haar zijn verdrongen.

Seks en geweld

Regisseur Jochim Trier gebruikt in Thelma een metafoor uit het horrorgenre; seks en liefde worden hier verbonden met ongecontroleerde krachten en geweld. Dat had makkelijk kunnen uitmonden in een Scandinavische versie van de Stephen King-film Carrie, maar Trier voert de spanning zo kalm en gesereerd op, dat Thelma verre blijft van de popcorngriezelfilm. Eerder is de film verwant aan Let the right one in, de Zweedse filmhuishit die een verhaal over groeipijnen combineerde met vampierhorror.

Helemaal geslaagd is Thelma niet. Daarvoor raakt het eerder aangezette mysterie in de tweede helft van de film te veel uit beeld. Wel boeiend blijft de poëtische toon en de zorgvuldig observerende, kale beeldvoering. Thelma blijft zo uiteindelijk toch meer mens dan superheldin.