Een lichtzinnige reis naar hogere sferen
Moon Duo presenteert met Occult Architecture vol. 2 een album dat duidelijk is geïnspireerd door de krautrock en psychedelica van de vroege jaren zeventig. Met langgerekte elektronische drones, monotone ritmes en space-gitaren zet het driekoppige duo een overtuigende authentieke sound neer in vijf nummers van gemiddeld zo’n 7,5 minuut lang. Maar slaagt de band er ook in te bouwen op het rijke fundament van een vervlogen decennium?
Het album opent met een korte en ietwat chaotische improvisatie van wilde retro sci fi klanken en elektrische piano. Maar al snel breekt het nummer ‘New Dawn’ open met minimale drums en een muur aan synth- en gitaarakkoorden die het geluid van het album karakteriseren. De zweverige vocalen van zanger en gitarist Ripley Johnson completeren het geluid pallet.
Het openingsnummer wordt gevolgd door ‘Mirror’s Edge’, een instrumentale compositie rond een weinig origineel akkoordenschema, wat op zichzelf natuurlijk geen probleem is. Hier accentueert het helaas een gebrek aan avontuur, waardoor het nummer enigszins lusteloos voortkabbelt zonder noemenswaardige momenten. Dit geldt in zekere zin voor het album als geheel. De nummers missen de muzikale ontwikkeling en persoonlijkheid die nodig is om de luisteraar te pakken en mee te voeren naar hogere sferen.
Muzak voor Maankinderen
Moon Duo is een band die haar interesse in New Age en “Magick” niet onder stoelen of banken steekt. De inspiratie komt ontegenzeggelijk uit het meest Neo-spirituele hoekje van de esoterische boekhandel. Occult Architecture vol. 2, vormt zoals de naam al doet vermoeden onderdeel van een tweeluik rond het thema “Yin en Yang”. Volume 1 stond in het teken van “Yin”, de vrouwelijke, donkere kant. Dit tweede deel focust op “Yang”, ofwel de mannelijke en lichte kant.
De plaat heeft zeker een licht en luchtig geluid. De keerzijde daarvan is dat de dwingende spanning die Krautrock teweeg kan brengen uitblijft. In plaats daarvan doet het album weinig aanstootgevend aan, een beetje braaf, bij momenten sterk neigend naar muzak, of de begeleidingsmuziek voor een meditatie- en dansavond in het Osho-centrum.
Een getrouwe vintage hommage
Het hoogtepunt van deze cerebrale reis vormt: ‘Sevens’, dat met een donkere zanglijn en lichtvoetige string-synthesizers herinneringen oproept aan Joy Division’s ‘Love will tear us apart again’. Juist dit uitstapje naar een wat droefgeestiger geluid brengt Occult Architecture vol. 2 enigszins tot leven.
Conceptueel en productietechnisch heeft de band duidelijk goed nagedacht over dit project, dat met veel liefde voor voorbeelden als Neu! of Popol Vuh tot stand lijkt te zijn gekomen. Muzikaal mist Moon Duo echter de inventiviteit en durf van haar klassieke voorbeelden. Jammer genoeg vervalt de getrouwe vintage hommage al snel tot een opeenstapeling van genre-clichés, zonder veel nieuws toe te voegen.
Arend Velsink 
