Laat je onderdompelen in de warme gloed van Kommil Foo
De broers Raf en Mich Walschaerts, beter bekend als het duo Kommil Foo, tonen wederom hun grote klasse in de voorstelling Schoft. De Vlamingen staan al ruim 20 jaar op de planken, wat te zien is aan het gemak waarmee ze het publiek in zang en spel inpakken. De humor is subtiel, net als het engagement. Maar typisch cabaret is het niet; hun onbehagen vindt haar weg in prachtige taalvondsten.
Ter inspiratie voor het maken van een nieuwe voorstelling, besluiten Raf en Mich traditiegetrouw in een goed restaurant in Gent ideeën uit te wisselen. Net als zij aan het diner willen beginnen, zien ze buiten een man zitten. Op het eerste oog een behoeftige bedelaar, en oudste broer Raf besluit om in zijn goedertierenheid de man wat kleingeld te geven. De bedelaar weigert; Raf voelt zich miskend in zijn intenties en verhoogt keer op keer zijn bod. Maar de bedelaar houdt voet bij stuk.
Pareltjes
Voor Kommil Foo zijn dit soort situaties voer voor debat. Wanneer deugt de mens, en is hij daar überhaupt toe in staat wanneer de verschillen en belangen onderling zo ver uit elkaar liggen? Dat blijkt verdomde moeilijk, want Kommil Foo heeft meerdere sketches in petto waarbij het mensbeeld nader beschouwd wordt. Zoals wanneer Mich vertelt over een tragedie in de familiegeschiedenis of seksuele lusten die geen gehoor vinden. Maar wie zonder zonde is, werpe de eerste steen, lijkt Kommil Foo te willen zeggen. 
De mens is wellicht intrinsiek goed, maar wordt door omstandigheden gedwongen andere keuzes te maken. De onmacht van de broers is voelbaar, evenals de melancholie. Wanneer Mich zich pontificaal laat zien in een kroniek van zijn geboorte tot het graf, is duidelijk dat het onderwerp serieus is. En zoals hij zijn waarheid opdient, heeft eerder ook Raf zich laten ‘ontleden’ als de mens die is overgeleverd aan willekeur. De korte scènes die zij telkens spelen, worden gelardeerd met prachtige liedjes. Mich op piano is goed, maar Raf bespeelt zijn gitaar alsof het zijn eigen baby is: aaiend en liefkozend, voorzien van de juiste klanken. Ja, dan ontstaan er pareltjes.
Warme gloed
In zijn totaliteit maakt de kwaliteit van muziek en spel het boeiend om naar deze broers te kijken. Hier staat een brok aan ervaring dat met speels gemak het podium vult. Ondertussen vraag je je af: is dit cabaret? Kleinkunst? Poëtisch theater? Ach, wat geeft het. Wie Kommil Foo nog niet kent: ga erheen en laat je onderdompelen in de warme gloed van vakbekwaam meesterschap.
