De niet zo perfecte planeet van Maggi Giles

De uit Groot-Brittanië afkomstige keramiste kwam in 1965 naar Nederland, waar ze in 1969 als medewerkster van keramiekfabriek De Porceleyne Fles in Delft een wandtableau van een werk van Karel Appel maakte. Appel was zo gecharmeerd van het werk dat hij een aanbevelingsbrief stuurde naar Stedelijk Museum directeur Edy de Wilde waarin hij vroeg om haar “speelgoed voor volwassenen” tentoon te stellen. Daarop organiseerde De Wilde in 1970 de eerste solo-expositie van Maggi Giles in het Stedelijk Museum, waarmee haar naam in één klap was gevestigd.

Een eigen planeet

Het werk van Giles kenmerkt zich door kleurige vlakken die door zwarte muurtjes van elkaar worden gescheiden. Die muurtjes vervullen twee functies: ten eerste wordt zo voorkomen dat de kleuren door elkaar gaan lopen en ook wordt op die manier een vormondersteunende tekening aangebracht in de keramiek – je zou dit kunnen vergelijken met de lijnen in een strip. In eerste instantie beperkte de kunstenares zich tot blokken van ‘op elkaar gestapelde’ kleuren. Rond 1980 kwam daar verandering in met haar boek The Perfect Planet. Daarin schept een bol wezen op pootjes zijn eigen wereld bestaande uit vierkante vlakken die de zee, de bossen en het land bevatten.

Gebaseerd op dit verhaal vervaardigde Giles keramiek. De expositie toont zeven stukken met dit thema daterend uit de periode 1978 – 2002. Over de inhoud van haar objecten heeft Giles verklaard dat het niet belangrijk is wat zij vindt, maar dat het gaat om wat de kijker zelf uit het werk haalt.

Gemene glimlach

Vanaf The Perfect Planet maakt ze vooral dieren. De dieren hebben een wat gemene glimlach. “Alsof ze je favoriete huisdier hebben opgegeten”, zoals de kunstenares het zelf zegt. Een klassiek voorbeeld is de kat Aunt Lucie uit 1988. Na katten volgden, honden, varkens in kokspakjes (helaas niet op de expositie), vissen en andere beesten die allemaal even guitig, vrolijk en mallotig zijn. Mensen komen zelden in het werk voor. In de tentoonstelling is van die categorie alleen Palmpasen(1978) te zien, een groot kleurig blok met geabstraheerde personen, dat een kruisstatie verbeeldt. Gebouwen zijn zo nu en dan onderwerp, zoals in Grachtenpanden uit 1975, waarop twee typisch Amsterdamse huisjes zijn afgebeeld met een tropisch aandoende boom.

Behouden frisheid

De tentoonstelling van Maggi Giles bevat slechts 25 werken – uit verschillende periodes van haar carrière. Toch geven deze een redelijk compleet beeld van het werk van de kunstenares. Wat opvalt is dat er tussen het werk uit 1975 en 2005 maar weinig stijlverschillen te vinden zijn. Kleurige blokken maakt de keramiste al bijna veertig jaar, anno 2005 zijn ze nog even fris als in haar beginperiode. Door de kleurigheid van het werk en de opgewekte uitstraling houdt het zijn waarde en is een betrekkelijk klein aantal werken meer dan genoeg om een hele dag vrolijk rond te lopen.

Gelijktijdig met de expositie verscheen het boekje Longing For A Perfect Planet bij Van Spijk Art Projects (€ 11,85). Gedurende de expositie is bij Galerie De Vis in Harlingen een verkooptentoonstelling van Maggi Giles te zien.