Ieder aspect van tijd
Ken je dat? Terugkomen van vakantie en alles aantreffen zoals je het hebt achtergelaten. Alsof de tijd heeft stilgestaan. Behalve op de fruitschaal, waar nog een sinaasappel ligt. Over zulke vreemde ontmoetingen met een vluchtig begrip als tijd handelt Tangible Time in NESTruimte. Aan de tentoonstelling nemen elf aanstormende kunstenaars deel, die het bewust ervaren van tijd een hoofdrol laten spelen in hun werk.
Libero
Een van de meest indrukwekkende werken in de tentoonstelling is Libero van Petra Stavast. Aan de muur hangt een brief waarin de schrijver, Lee, vertelt dat hij inderdaad de Libero is die Stavast zocht. Hij heeft zijn naam van Libero veranderd naar Lee, omdat Amerikanen zijn Italiaanse naam niet uit kunnen spreken. Hij legt uit dat het verlaten huis, waarover Stavast hem heeft geschreven zijn ouderlijk huis is. Nadat zijn ouders waren geëmigreerd is het huis bewoond geweest door zijn tante Delia en oom Enzo. Omdat zij geen kinderen hadden is het huis na hun dood leeg komen te staan. De foto’s die Stavast in het huis heeft gevonden zijn inderdaad van hem en zijn zus.
Petra Stavast, Libero, ingelijste C-print (145x185cm, éen uit een serie van acht), boek (Libero), koptelefoon, vier diaprojectoren, e-mail. Allen uit 2009. Foto van de website van NEST, gemaakt door Jhoeko.
Onder de brief hangt een bak met een koptelefoon en een boek. Als je de koptelefoon op zet hoor je de stem van Libero en zijn zus, Valeria. Ze vertellen over hun jeugd, hun vader en de foto`s die hij maakte. In het boek staan naast de foto’s uit hun jeugd, ook foto’s van de huidige staat van het huis. Het huis is geplunderd, overal ligt gebroken servies en kleding die uit kasten is getrokken. Op de eettafel heeft een van de vandalen zijn spuitbussen achtergelaten. In de ruimte achter de muur waar de brief, het boek en de koptelefoon hangen zijn dia’s te zien, eveneens over de geschiedenis van de familie Greco.
Drie dimensies van tijd
Tijd voltrekt zich in dit werk op een aantal verschillende niveau’s. Ten eerste is er het lineair vestrijken van de tijd, het opgroeien van de twee kinderen. Dan is er dat van het verval van het huis, ontstaan door een gebeurtenis, een vast punt in de geschiedenis. De diaprojector is een slim gekozen medium. Het wachten op de volgende dia maakt de toeschouwer op primair niveau bewust van de tijd.
Grondig onderzoek naar hoe wij tijd ervaren is kenmerkend voor de gehele tentoonstelling. Tijd wordt gemeten aan beweging, verandering, of chronologie. Zo heeft Victoria Fu in de film Portmanteau een verhaal in stukken geknipt en wordt het a-chronologisch herverteld. In het werk Measuring Space van Noor Nuyten is tijd verbonden aan afstand. Terwijl de helium langzaam uit de witte ballon loopt slikt een rolmaat de centimeters in.
Dialoog over tijd
De tentoonstelling is ontstaan vanuit een dialoog die Katja Mater en Magdalena Pilko voerden over de invloeden op hun werk. Voor beide kunstenaars is tijd een allesbepalende factor. Pilko maakt montages van foto’s die op verschillende tijdstippen gemaakt zijn, Mater beeldt de manier waarop fotopapier zwart wordt af in haar schilderijen. Toch is, binnen de tentoonstelling, hun verband met tastbare tijd het meest raadselachtig. Waar in de andere werken de aard van tijd zichtbaar wordt onderzocht, kost het bij deze werken meer moeite om hun relatie met het onderwerp te zien. Het opvallend dat de werken die het vertrekpunt van de tentoonstelling zijn, het meest uit de toon vallen.
Verder is Tangible Time een gebalanceerde en slimme tentoonstelling. Hoewel het esthetisch aspect duidelijk in het oog is gehouden, voert het concept de boventoon. Tijd blijkt constant tastbaar om ons heen te zijn.
