Henry van Loon weet gekte maximaal uit te buiten

De opkomst is al genieten: met een tred die doet denken aan James Bond, met een rood verlicht decor, knalt Van Loon in zijn blauwe pak direct naar zijn eerste grap. In eerste instantie gaat het over het dopplereffect, maar al vrij snel daarna over zijn ervaring met een spaceshuttle en gaat naadloos over op een zingfluitend liedje. De ingevingen buitelen over elkaar heen, maar worden bijeengehouden door zijn briefwisseling met zijn Chinese oma. Daaruit blijkt hoe hij, met als bijnaam Kleine Duizendpoot, als klein Chinees jongetje uiteindelijk in Nederland is beland.

Piemeltang   

In de brieven die Van Loon (letterlijk) aan zijn oma schrijft, blijkt dat hij een lange weg heeft afgelegd. Zo is hij vanuit China op een cruiseschip in slaap gevallen en heeft daardoor ongemerkt zo’n beetje alle werelddelen aangedaan. Het past precies in het beeld van de niet zo snuggere jongeman dat hij van zichzelf schetst. Van Loon  komt met een situatie in een invalidentoilet, dat van onhandigheid aan elkaar hangt. Even later gaat het al weer over zijn belevenissen met een zogenaamde piemeltang, met associaties die reiken tot aan de Titanic en Koffietijd. Allemaal even hilarisch, al hadden de soms wat puberale seksgrappen wat minder gemogen.

Zoektocht

Gelukkig wordt dat goedgemaakt door de bijzondere mimiek en intonatie. Vooral door de timing worden de losse flarden aan gedachten zeer komisch. De wirwar aan onzin is geweldig, bijna niks wat Van Loon vertelt berust op waarheid. Juist daar zit de kracht wanneer hij zijn fantasieën de vrije loop laat. Hij heeft geen enkele pretentie om het ergens over te hebben. Toch zit er een fraaie symboliek in over de zoektocht naar zichzelf. Op het podium ligt een motorblok op een werkblad, waar hij op last, boort, zaagt en sleutelt. Als metafoor prachtig gekozen. Het sausje van de reclameboodschappen uit zijn radio, maakt het tot een genot om naar te kijken en te luisteren.