Gezellig, maar gezapig

Bijtend wordt het namelijk nergens. Het blijft allemaal behoorlijk gezapig en weinig verassend. Van strubbelingen met het koffiezetapparaat en de vuilnisbak tot de vele praatjes met de plaatselijke snackbaruitbater. Deze kleinburgerlijke avonturen worden soms in het kader van grotere maatschappelijke kwesties geplaatst, maar Derks wil te graag relativeren om daar iets scherps over te kunnen zeggen.

Die relativeringsdrang is een terugkomend element in de voorstelling. De wereld is op hol geslagen, observeert Derks. Dusdanig dat je in een gesprek met een willekeurige kennis niet meer weet wat je wel en niet meer kunt zeggen, zonder te kwetsen en te triggeren. Daar heeft Derks wellicht iets van de tijdsgeest te pakken, maar zijn oplossing voelt bijna Rutteiaans aan: laten we met z’n allen gewoon even normaal doen. Die analyse is echter te karig en te veilig voor een onderhoudende avondvullende theatervoorstelling.

Adempauze

Pieter Derks is bij het grote publiek met name bekend geworden als hofnar van De Wereld Draait Door. In dat programma hebben ze bedacht om een stand-up komiek iedere vrijdag in twee minuten op lollige wijze de week te laten doornemen (tot en met 2014 was dit Pieter Derks). Een voor een cabaretier vernederend format, want wat kun je in twee minuten opbouwen met je publiek? Er is enkel ruimte voor een clou zonder opbouw. In Spot is er meer tijd, maar Derks heeft zich het snelle tempo van De Wereld Draait Door eigen gemaakt. In hoog tempo knalt hij door de voorstelling heen. Continu in dezelfde cadans, waardoor je als toeschouwer al spoedig naar een adempauze verlangt. In combinatie met een snel uitgewerkte thematiek zorgt dit ervoor dat de voorstelling wel twintig tot dertig minuten korter had mogen duren. Neem de anekdote, die de gehele voorstelling terugkeert, waarin Derks patat gaat halen bij een Turkse snackbarhouder. De kracht zou hem in de herhaling moeten zitten, maar bij de vierde keer “ik was laatst bij de snackbar”, is de grap toch echt uitgewerkt en levert die alleen nog maar meer van hetzelfde op.

Dit betekent niet dat de voorstelling niet vermakelijk is. Dat is Spot bij vlagen wel degelijk, maar dat komt meer door de gezellige “zaterdagavondhuiskamer-sfeer” die Derks weet neer te zetten, dan door zijn ijzersterke grappen. De voorstelling steekt daarnaast goed in elkaar. Het zijn geen aaneengeschakelde losse anekdotes, maar goed in elkaar overlopende, naar elkaar verwijzende grappen en thema’s die van Spot een prettige compositie maken, hoewel de herhaling in het laatste half uur de voorstelling begint op te breken.

Spot is een gemoedelijke voorstelling gebouwd op de observaties van een vrolijke huisvader. Bij vlagen humoristisch en zeker goed voor een gezellig avondje uit, maar weinig verassend of origineel.