Coach Carter

De voorwaarden van Carter (een rol van Samuel L. Jackson) hebben te maken met respect, respect voor de tegen- èn de medestander. Daarbij hecht hij waarde aan de schoolgang van zijn spelers. Spijbelen is uit den boze en de studieresultaten moeten voldoende zijn. Hij traint zijn team niet alleen op hun sterke punten, maar gaat aan de slag met de vedetteneigingen, de sterallures en de maniertjes van zijn sterspelers. Coach Carter doet dit door veel te straffen. Zijn spelers doen heel veel push-ups en trekken honderden sprintjes. Carter beloont door niet te straffen. Carter is zelf ster geweest. Hij heeft zijn punten en diploma’s behaald met discipline en hard werken. Het team waar hij trainer en coach van wordt, is een team van luiwammesen en niksnutten. Studenten die toevallig aardig een balletje kunnen gooien, maar vooral veel spijbelen.

Criminaliteit

Carter stuit op veel tegenstand. Allereerst zijn er de spelers. Ze zien het nut van hard werken niet in. Ze verliezen al maanden hun wedstrijden en werken binnen de lijnen net zo hard als in de klas. De ouders willen dat hun kinderen toch blijven sporten en blijken minder te hechten aan de studieresultaten. Een van de manieren voor deze studenten om te ontsnappen aan uitzichtloze baantjes, criminaliteit en werkeloosheid is een sportcarrière. Ouders blijken te denken, dat een carrière in de sport gemakkelijker te bereiken is dan een diploma. Ook het onderwijzend personeel staat niet achter Carter. Slechts vijf leden van het team onderwijzers helpen Carter uiteindelijk door het geven van bijlessen.

Driepunter

Samuel L. Jackson is geen basketbalcoach. In de film is al snel duidelijk dat Jackson charisma heeft, maar geen balgevoel. Hij gaat goed om met zijn jongens, maar hij straalt geen moment de vergane glorie van een grote ster uit. Opvallend daarbij is dat deze ex-basketballer de bal in de film nauwelijks aanraakt. Een topcoach mag een pak dragen, maar een ex-speler die geen enkele driepunter scoort is wat ongeloofwaardig. Deze coach gaat het gevecht met zijn spelers vooral buiten de lijnen aan. Carter is een coach in een pak en een trainer die van zijn spelers vooral inzet eist. Briljante aanwijzingen worden weinig gegeven.

Luie donders

Toch heeft de film Coach Carter – overigens gebaseerd op een waar gebeurd verhaal – kwaliteiten. De opnames op het basketbalveld zijn geloofwaardig, de wedstrijden fantastisch in beeld gebracht. De spelers van het team zijn luie donders, hebben allerlei neigingen, maar kunnen een aardig balletje gooien. Zes van de spelers blijken uiteindelijk baat te hebben bij de aanpak van Carter.

Tissues

En zo af en toe is er een onverwachte wending in het verhaal. Zo’n moment waarbij de toeschouwer een brok in de keel voelt, misschien zelfs wel een traan voelt opwellen. Tissue time! Dan is duidelijk, dat Coach Carter gemaakt is voor het grote publiek. De studenten veranderen van kansarme jongeren in sporters met discipline en ambitie, en willen zelfs de schoolbanken weer in! Ze maken keuzes die zullen leiden naar een sportieve en goede toekomst, blijken als een team te kunnen spelen. Natte ogen voor jongeren die zich eerder het liefst als etterbakken gedroegen. Coach Carter overtuigt vooral in die scènes.