The Good German

Steven Soderbergh leek het leuk om een film te maken in de stijl van the golden era, de jaren na de Tweede Wereldoorlog toen Holllywood ‘booming’ was. Na de artfilm Bubble en de commerciële hit Ocean’s Twelve zette hij zijn tanden in The Good German, naar het boek van Joseph Kanon. Het moest een film worden met het uiterlijk en de impact van Casablanca of A Foreign Affair, maar The Good German doet vooral naar de klassiekers verlangen.

Het verhaal leent zich uitstekend voor een film noir. De Amerikaanse Jake Geismer (George Clooney) keert na de oorlog terug naar Duitsland, waar hij de vredesconferenties in Potsdam moet verslaan. Maar zijn heimelijke motivatie om Berlijn opnieuw te bezoeken, is dat hij zijn vroegere minnares Lena Brandt (Cate Blanchett) terug wil zien. Lena heeft echter het een en ander meegemaakt tijdens de oorlog en ze verbergt een groot geheim. Dat merkt ook haar vriendje, de Amerikaanse soldaat Tully (Tobey Maguire) die de tijd van zijn leven heeft met handelen op de zwarte markt van Berlijn, tot hij vermoord wordt met een miljoen Marken op zak. Niemand wil zijn handen aan de zaak branden en Jake gaat op onderzoek uit.

Afstandelijk en kunstmatig

Soderbergh gebruikte originele cameralenzen uit de jaren veertig, maar het enige dat authentiek aan doet aan The Good German is de traagheid waarmee het verhaal zich ontwikkelt. Het zwart-witbeeld van een kapotgeschoten stad, opgenomen in de studio’s in Los Angeles, het overdreven acteerwerk en de aanzwellende violen op de soundtrack werken vooral vervreemdend. Als George Clooney in de auto zit beweegt de achtergrond en als hij geheime papieren inziet, licht de tekst op. Dat zou grappig en camp geweest zijn, als Soderbergh niet zo bloedserieus was geweest.

De stijl zorgt voor afstand. Misschien is dat de verklaring waarom The Good German zo weinig indruk maakt. Het kunstmatige decor, de relatief veraf geschoten shots en de perspectiefwisselingen in het verhaal zorgen ervoor dat je je niet goed met de personages kunt identificeren. Tegelijkertijd is dat natuurlijk een vreemd bezwaar, want Soderbergh heeft wel degelijk goed naar films uit the Golden Era gekeken. In Casablanca werkte dezelfde stijl uitstekend! De laatste scène is zelfs letterlijk gekopieerd uit die film, maar de chemie tussen Jack en Lena valt volkomen in het niet bij de herinnering aan het dramatische afscheid tussen Rick en Ilsa.

Zwoele oogopslag

Misschien ligt het eraan dat de acteurs (met uitzondering van Cate Blanchett) zich duidelijk niet op hun plaats voelen. George Clooney heeft het perfecte hoofd om een romantische heldenrol à la Humphrey Bogart of Gary Grant te spelen, maar zijn personage komt niet uit de verf. Waar Clooney ingehouden speelt, gaat Blanchett juist ouderwets los. Met haar donkergestifte lippen en zwoele oogopslag is ze een tragische femme fatale die niet voor Marlene Dietrich onderdoet. Het is jammer dat de rest van de cast zo bleek bij haar afsteekt. Alleen Ravil Isaynov maakt nog iets van zijn rol als Russische generaal.

Uiteindelijk blijkt The Good German vooral een speeltje in de handen van een regisseur die alles al eens gedaan heeft. Soderbergh heeft ongetwijfeld een leuke tijd gehad toen hij uitvogelde wat men onder scriptcontinuïteit verstond in de jaren vijftig, maar het eindresultaat is weinig interessant voor het publiek. Het is niet aan Steven Soderbergh, maar aan Cate Blanchett te danken dat de sfeer van de authentieke film noir hier en daar door The Good German sijpelt.