Dubbele moraal

Toch is het nog de vraag wie er op deze films zitten te wachten. Autochtone Nederlanders lopen niet over van interesse voor het genre (reden waarom de vertoning van Bollywoodfilms tot nu toe voorbehouden bleef aan het filmhuiscircuit), terwijl de primaire doelgroep recente producties vaak al op dvd gezien heeft. In dat opzicht lijkt Pathé met Bunty aur Babli – na de horrorfilm Kaal de tweede in de reeks – goed te gokken, omdat de film pas anderhalve maand geleden wereldwijd in première ging.

Gerafeld

Gelet op de kwaliteit van de film mag de keus minder geslaagd genoemd worden. Bunty aur Babli is een gematigde variant van Bonnie and Clyde, die de charmes van de meeste Bollywoodfilms – felle, diepe kleuren en over-the-top melodrama – mist. De talloze verwijzingen naar Hollywoodfilms – naast de plot onder meer de gerafelde, rauwe politieagent die Bunty en Babli opjaagt – zijn vooral flauw en belegen, het verhaaltje is flinterdun.

Oplichters

Bunty (echte naam Rakesh) moet net als zijn vader treinconducteur worden, maar heeft een veel beter idee voor een eigen onderneming; Babli (echte naam Vimmi) wordt uitgehuwelijkt, maar wil meedoen aan de Miss India verkiezing. Twee pubers in opstand, die van huis weglopen en dan elkaar tegenkomen. Die ontmoeting brengt de verwezenlijking van hun dromen niet dichterbij. Wel boeken ze al snel succes op een ander terrein: als oplichtersduo Bunty en Babli trekken ze India door. En natuurlijk worden ze verliefd.

Rechte pad

Bunty aur Babli vormt geen uitzondering op de regel dat Bollywoodfilms draaien om jonge, mooie mensen die zich verzetten tegen het systeem maar zich aan het eind in meer of mindere mate bekeren. Zo betreden Bunty en Babli weer het rechte pad als ze een kind krijgen. Ironisch genoeg zetten ze hun leven als verantwoordelijke ouders dan voort in hun geboortedorp. De Bollywoodfilm mag in maatschappelijk opzicht best subversief zijn, maar niet té. Geen revolutie, maar gematigde verandering. De films ontwikkelen zich zelf ook langs deze weg. Waar het tonen van lichamelijk contact tussen man en vrouw dat ook maar iets verder ging dan het kussen van een hand voorheen uitgesloten was, zoenen Bunty en Babli elkaar zelfs op de mond. Maar ze zijn dan al wél getrouwd.

Preuts

Die preutsheid wordt door een westerse kijker al snel uitgelegd als betutteling. En voor Bollywoodbegrippen mag Bunty aur Babli dan nog zo gewaagd zijn, in onze ogen heeft de film gewoon een conservatieve moraal. De botsing van culturele normen maakt het kijken naar de meeste Bollywoodfilms tot een plezier, maar hier klopt er iets niet. Bunty aur Babli doet te veel z’n best om eigenwijs en brutaal te zijn. De hoofdpersonen zijn jong, snel en wild, trekken zich nergens iets van aan, maar zoenen toch pas als ze getrouwd zijn. Dat is een vreemde dubbele moraal, die de worsteling van regisseur Shaad Ali laat zien. Hoever kan hij gaan in het provoceren van de gevestigde orde? Zijn neiging alles te ironiseren is daarvan een ander voorbeeld: ja, Bunty en Babli keren terug naar huis, maar Bunty kijkt erg droevig dat zijn leven als outlaw voorbij is.