Vluchtig verhaal over een snelheidsrecord

De Nieuw-Zeelandse productie speelt zich af in de vroege jaren zestig, in Nieuw-Zeeland en het zuiden van de Verenigde Staten. Munro wordt goed gespeeld door Anthony Hopkins, die zich zelfs een Nieuw-Zeelands accent voor de film heeft aangemeten. Hij zet Munro neer als de karakteristieke man die iedereen met zijn oprechtheid voor zich in weet te nemen. Het eerste deel van de film speelt zich af in Nieuw-Zeeland, waar Munro met behulp van zijn buurjongetje klust aan zijn motor, en geld probeert in te zamelen voor zijn reis naar Amerika, waar zijn recordpoging plaats moet vinden. Zodra Munro naar de Verenigde Staten vertrekt, ontwikkelt de film zich tot een klassieke roadmovie.

Historisch verantwoord en sentimenteel

Regisseur Roger Donaldson, bekend van sexy films als Cocktail en Species, lijkt met deze film te gokken op een wat volwassener publiek. De details en karakters zijn historisch verantwoord, maar het ligt er allemaal wel heel dik bovenop. Daarnaast heeft de film sentimentele trekjes: zelfs de grootste rotzakken lijken uiteindelijk de oude baas te willen helpen. De wereld was goed vroeger. Het buurjongetje herinnert Munro aan zijn vroeg gestorven tweelingbroertje, over wie hij aandoenlijk vertelt. De dood van zijn broertje heeft hem er toe gezet om niet te twijfelen maar zijn droom na te jagen.

De film doet qua onderwerp denken aan The Straight Story van David Lynch, immers ook een roadmovie naar aanleiding van een waargebeurd verhaal van een oude man met een vreemd voertuig op een schier onmogelijke missie – maar daar houdt de vergelijking op. The Straight Story is een oorspronkelijke film, Burt Munro een wat obligaat verteld verhaal dat daardoor geen moment spannend is. Het is vanzelfsprekend hoe het met dat snelheidsrecord loopt, maar dat in elke scène een probleem de kop op moet steken, gaat snel vervelen. Het karakter Munro is echter sympathiek, en omdat er met zorg is gewerkt aan de historische details, is de film toch wel prettig om naar te kijken. Maar bij anderhalf uur prettig kijken blijft het. Het is net als bij Cocktail, de inhoud is snel vergeten.