Het kabbelt maar voort

Het is haar eerste grote taak en eigenlijk is de jonge psychologe Claire Summers (Anne Hathaway) er nog niet klaar voor. Als ze midden in de nacht te horen krijgt dat ze het handjevol overlevenden van een gruwelijk vliegtuigongeluk moet opvangen en begeleiden, stribbelt ze tegen. Maar haar mentor daagt haar uit. Ze heeft twee masterdiploma’s op zak en is al jaren aan haar PhD (Amerikaanse variant van promovendus) bezig, zegt hij. ‘Het is de hoogste tijd dat je uit je comfort zone komt.’

Natuurlijk zit er een luchtje aan de hele zaak. De groep overlevenden waarmee Claire therapeutische sessies houdt, begint al snel uit elkaar te vallen. Mensen verdwijnen, er verschijnen vreemde mannen aan het raam en iedereen herinnert zich het ongeluk op een andere manier. En dan is er ook nog de manische Eric Clark (Patrick Wilson), die elke behandeling weigert en verdacht goed van Claire’s persoonlijke situatie op de hoogte is.

Zenuwachtige pianomuziek

Het verhaal is niet bijster origineel, maar een vaardige regisseur zou er nog wel wat van kunnen bakken. Helaas ontbreekt het Rodrigo García (Things you can tell just by looking at her) hiervoor aan talent. Terwijl het overduidelijk zijn bedoeling is om te verontrusten, kabbelt de film van begin tot eind voort. De zenuwachtige pianomuziek mist haar doel, de vele rafels in het verhaal worden irritant en ondanks een paar effectieve horrortrucs wordt de film nergens echt spannend.

Het is op zijn minst opmerkelijk te noemen dat García het duo Hathaway en Wilson heeft weten te strikken voor de hoofdrollen. Beide acteurs behoren niet tot de top, maar hebben in respectievelijk Rachel getting married en Little children laten zien wel degelijk bepaalde kwaliteiten in huis te hebben. Daarvan is in Passengers niets te merken. Zowel Claire als Eric zijn van personages van bordkarton die plichtmatig om elkaar heen dansen.

Losse eindjes

Toegegeven: daar kunnen ze weinig aan doen. Het scenario laat simpelweg geen ruimte voor diepgang. Dat blijkt tijdens de laatste vijftien minuten, als met veel tromgeroffel de clou gepresenteerd wordt. Het is ironisch, hoe García met een fabuleuze ontknoping zijn kromme verhaal tevergeefs probeert recht te breien. Als een dolle knoopt hij de losse eindjes aan elkaar, waardoor hij een alleen maar groter modderfiguur slaat.  

Er is niets mis mee om op het verkeerde been gezet te worden, zolang dat maar goed gebeurt. Als kijker raak je bij Passengers echter geen moment overtuigd van de voorgespiegelde intriges, de obligate romance en de wanhopig pruilende personages. En toch probeer je het te geloven. Dat maakt de teleurstelling des te groter. Het is als luisteren naar een slecht vertelde mop. Je blijft hopen op een knallende clou, een spetterende finale. Maar diep van binnen weet je dat die er niet komt en dat je gewoon je tijd zit te verdoen.