Zielloze musicalversie van 8½

In de openingsscène van Nine zit regisseur Guido met zijn handen in het haar. Er wordt een film van hem verwacht, maar hij heeft geen inspiratie. Als in een droom verschijnt er een stoet mooie vrouwen in het filmdecor waarin hij zich bevindt, die de ene sexy dans na de andere ten beste geven, met Guido als middelpunt.

Wie cynisch wil zijn, kan zeggen dat die eerste scène Nine uitstekend samenvat: een bombastisch musicalnummer, een overdadig decor, flitsende choreografie, snel camerawerk, een grote hoeveelheid vrouwen die zich alleen van de buitenkant laten kennen en ten midden van dat alles Daniel Day-Lewis, die dan weer met een gecharmeerde, dan weer met een getergde blik om zich heen kijkt. Meer wordt het niet.

Oplettende filmliefhebbers hebben de namen van de personages wellicht al herkend. Nine is een adaptatie van 8½ van Federico Fellini. Het verhaal is grotendeels intact gelaten. Verdwenen zijn echter de koortsachtige visioenen (op de niet bijzonder surrealistische openingsscène na) en de absurditeiten die van 8½ een klassieker maken. De plot is gladgestreken en begrijpelijk gemaakt voor een groot publiek. Wat overblijft is een mager verhaal waarin noch de wendingen, noch de personages echt beklijven. Marshall heeft een fantastische vrouwelijke cast bij elkaar gekregen, met onder andere Sophia Loren, Nicole Kidman, Penelope Cruz en Judi Dench. Dench is in haar element als sarcastische mentor en Cruz wendt al haar sensualiteit aan als kittige minnares, maar ze kunnen niet verbloemen dat de vrouwenrollen weinig om het lijf hebben. Alleen Marion Cotillard, die Guido’s vrouw speelt, krijgt iets meer ruimte om haar talenten te tonen en weet die ook te benutten.

Marshall pakt het groots aan, maar zijn bombast accentueert de zielloosheid alleen maar. Nine is Chicago zonder de succesnummers en Memoirs of a Geisha zonder het exotisme. Of je moet het exotisch vinden om een bijna geheel Amerikaanse cast Engels met een zwaar Italiaans accent te horen spreken.