Piedras

Regisseur Ramón Salazar gaat met zijn debuutfilm Piedras uit van de vrouwenwijsheid bij uitstrek: laat me uw schoeisel zien en ik zeg u wie u bent. De vijf vrouwen die in zijn film centraal staan, introduceert hij met de beschrijving van hun schoenen. De rijke Isabel is de vrouw met de te krappe schoenen. Dan is er nog danseres en schoenverkoopster Leire (het meisje met de gestolen schoenen), taxichauffeur Maricarmen (de vrouw met de pantoffels), de geestelijk gehandicapte Anita (het meisje op de gele gympen) en haar moeder en hoerenmadam Adela (de vrouw met de platvoeten). Maar wat zegt zo’n schoen dan? Niets, leren we van Salazar. De perfect passende schoen is immers vrijwel onvindbaar.

Steentjes

Het is slechts een van de kleine extra boodschapjes waarmee Salazar ons naar huis wil sturen. Het centrale thema zit verscholen in de titel. Piedras (vertaald: stenen) staat volgens hem voor de stenen waarmee je je leven opbouwt. Eerst maak je het fundament van de grote stenen als liefde, vriendschap, familie en carrière. Daartussen komen de kleine steentjes, de details. In deze film ontdekken de hoofdrolspelers dat ze hun grote stenen moeten herordenen.

Relaties

Het zou me verbazen als de argeloze toeschouwer alles eruit haalt wat de regisseur erin heeft willen stoppen. Vooral omdat er in de hele film geen steen voorkomt. Gelukkig maar. De vijf verhalen zijn namelijk fascinerend en leerzaam genoeg: ze gaan over vrouwen die tegelijkertijd bijzonder gewoon en gewoon bijzonder zijn. Die in Madrid wonen en worstelen met het leven, en vooral met de liefde. Daarbij vlecht Salazar de vijf verhalen op ingenieuze wijze in elkaar. Zo zijn er relaties tussen de vrouwen waarvan zij zelf het bestaan niet of nauwelijks vermoeden. Soms komen acteurs elkaar tegen op straat, of ontmoeten ze toevallig vlak na elkaar dezelfde figuranten. Het lied waarop in een tangosalon gedanst wordt, ligt in de volgende scène ook bij de podoloog in de cd-speler. Vrijwel elke nieuwe gebeurtenis grijpt zich vast aan de vorige.

Ongrijpbaar

Daardoor vergeef ik het Salazar onmiddellijk dat hij misschien nèt iets te lang doorgaat. Dat ik door de vele lagen het gevoel kreeg dat hij wel iets wil overbrengen, maar datgene volledig ongrijpbaar is. Met Piedras maakte Salazar een prachtig debuut, ondanks in plaats van dankzij zijn intellectuele bedoelingen. En zelf kan hij er ook iets van leren: met minder ambitie en in minder tijd kun je soms veel meer zeggen.

Terug naar de voorpagina

<?php include (“/hsphere/local/home/weekly/8weekly.nl/_includes/zij-rev.txt”); ?>

<?php include (“/hsphere/local/home/weekly/8weekly.nl/_includes/bottom.txt”); ?>