Down With Love

De voortekenen waren erg goed. Jubelende vrouwenbladen, maar ook positieve recensies in kranten. Kameleon Ewan McGregor (van Young Adam tot Moulin Rouge) en Renée – “You had me with hello” (Jerry Maguire) – Zellweger in de hoofdrollen. Maar belangrijker nog: helemaal in de stijl van de Doris Day-films uit de jaren zestig. De tijd dat overkokende koffie nog dé manier was om seksuele opwinding in beeld te brengen. De tijd dat decors nog gewoon van bordkarton waren.

Technicolor

Alles aan de film is betoverend. Het begint al met de openingsscène waarin het provinciaaltje Barbara Novak (Zellweger) in New York aankomt om haar zelfhulpboek voor vrouwen avant la lettre Down With Love te promoten. In een knalroze mantelpakje staat ze stil in de grijze massa en snuift de geur van de stad op. Ook het kantoor waar ze doorheen trippelt, de restaurants waar ze heen gaat, zelfs de cover van haar boek: alles ademt de tijdsgeest tot op de details. De kleuren spatten in Technicolor van het scherm af.

Sokophouder

Ook het camerawerk is aangepast: van de kadrering tot de splitscreen-techniek bij telefoontjes. De grijnzende “man’s man, ladies man, man about town” McGregor en de pruilende Zellweger – allebei met een dikke knipoog naar hun voorgangers Rock Hudson en Doris Day – zijn helemaal op hun plaats in deze omgeving. Hilarisch is bijvoorbeeld de discussie tussen sterreporter Catcher Block (McGregor) en zijn chef (David Hyde Pierce, Niles uit Frasier, hier met extra neuroses) over het nut van de sokophouder na de komst van de kniekous.

Vette moraal

Maar de betovering van Down with Love is te snel uitgewerkt. Het lijkt of de makers zich ook hebben laten verblinden door de felle pastelkleurtjes. Is deze film bijvoorbeeld een hommage of een remake? Voor een hommage is alles te dik besmeerd met een laag ironie. Voor een remake moeten de grappen toch net zo spicy zijn als toen, maar in een standaard studentenkroeg kun je tegenwoordig pikantere seksuele toespelingen horen. Daarbij is ook het verhaal niet goed aangepast aan deze tijdsgeest. Het boek van Novak, waarin vrouwen wordt geleerd hoe je onafhankelijk van een man kunt worden, is heel Sex and the City, maar de vette moraal van het verhaal blijft dat elke vrouw tóch een man nodig heeft om helemaal gelukkig te worden.

Simpel

Misschien kun je Down With Love pas echt op waarde schatten als je de oude Doris Day-films kun dromen en bij elke grap weet waar die vandaan komt. Ik vind alleen dat dit soort verwijzingen een extraatje moeten zijn voor de doorgewinterde filmkijker. Als het film moet dragen, werkt het niet voor het grote publiek waar Down With Love wel degelijk op mikt. Noem me simpel, maar bij een romantische komedie wil ik gewoon na een minuut of honderd met een gelukszalige glimlach de bioscoop verlaten. Dat dát niet het geval was, was de grootste teleurstelling.