This Must Be The Place

Wat zou schrijver en regisseur Paolo Sorrentino bij het bedenken van This Must Be The Place gedacht hebben? Wat zou de mysterieuze introverte Robert Smith van The Cure de rest van de dag doen als hij geen melancholische rockmuziek maakt? Je moet het hem nageven: een timide rockster met een uitgesproken uiterlijk levert een komisch filmpersonage op.

Artiest in ruste Cheyenne (Sean Penn) slijt zijn dagen thuis in Ierland in een onderbroek, hangt samen met een jeugdige emodame rond in een winkelcentrum en speelt met zijn vrouw squash in het nog nooit met water gevulde zwembad in de tuin. Cheyenne is een vreemd figuur. Hij praat op fluistertoon, sleept overal zijn reiskoffer mee en deelt ongevraagd zijn levensvisie met vreemden. Dan gaat de film opeens een andere kant op: Cheyenne verlaat Ierland om in Amerika op zoek te gaan naar een Nazibeul die zijn joodse vader heeft gemarteld in een concentratiekamp.

Melancholische reputatie

This Must Be The Place bestaat uit een verzameling sketches waarin de excentrieke Cheyenne zonder duidelijke aanleiding belandt. Dit levert treffende subtiele maar zwarte humor op. Zo hebben twee fans, na het luisteren van de depressieve muziek van Cheyenne, zelfmoord gepleegd. Het is dan ook onbegrijpelijk waarom de toon plotseling serieus wordt en regisseur Paolo Sorrentino (

Visueel is het prachtig. De constant bewegende camera en de muziek van David Byrne (frontman van Talking Heads) werkt hypnotiserend. Maar het verhaal loopt richting het eind niet meer synchroon met de komische dromerige toon waar het mee begon. Wat overblijft is een verzameling mooie shots en een paar geslaagde scènes. This Must Be The Place is daarmee duidelijk niet in balans.

Il divo
Dit doet denken aan de vorige film van de Italiaan, Il divo. Ook hier was sprake van een onbalans. De pakkende muziek en de prachtige shots voerden de boventoon, maar zonder inhoudelijke kennis van de Italiaanse politiek was het een moeilijk te volgen verhaal. In This Must Be The Place maakt Sorrentino het ons niet makkelijk. Maar wie goed kijkt ziet subtiele humor, een weergaloze Penn en een uitstekende bijrol van Frances McDormand.