Te groots en meeslepend

De kleine mus werd ze genoemd, ‘la Mome Piaf’, en wie actrice Marion Cottilard in La vie en rose over het podium ziet schuifelen, begrijpt meteen waarom. Edith Piaf ziet eruit als een bang vogeltje dat in elkaar gedoken en trillend de wereld beziet. In de versie van Marion Cottilard is ze wel een musje met een scherp snaveltje. De geweldige zangeres blijkt een onsympathiek mens. Edith is in de ogen van regisseur Olivier Dahan een arrogante en ordinaire diva, die haar roem misbruikt om altijd haar zin te krijgen. Marion Cottilard geeft grandioos gestalte aan de nerveuze zangeres die zoveel meemaakte dat het eigenlijk niet in één film past.

Impactloos

Édith Giovanna Gassoin wordt in 1915 geboren. Haar moeder laat haar op jonge leeftijd in de steek en ze groeit op bij haar oma in een Parijs bordeel. Ze is als kind een tijdje blind. Ze reist met haar vader (die acrobaat is) met het circus mee. Vanaf haar negende zingt ze op straat om haar brood te verdienen. Louis Leplée (Gerard Depardieu) ontdekt haar en laat haar optreden in zijn nachtclub. Hij is degene die de bijnaam ‘La Mome Piaf’ voor haar bedenkt. Edith heeft succes, maar op het moment dat ze dreigt door te breken, wordt Louis vermoord en is Edith verdachte.

In La vie en rose worden de bovenstaande gebeurtenissen versneden met beelden uit Ediths latere leven. Edith Piaf is zevenenveertig als ze sterft, maar dan is ze al een bejaarde, kromme vrouw met een door drank en morfine geteisterd lichaam. Terwijl de film nog op gang moet komen, zien we Edith optreden als veertigjarige, blind worden als driejarige, oud en versleten zijn als zevenenveertigjarige, en op drugsgebruik betrapt worden als dertigjarige. Het gevolg? De dramatische gebeurtenissen verliezen hun impact.

Na het eerste uur volgen er nog een liefdesgeschiedenis, meerdere auto-ongelukken, gezondheidsproblemen en een dramatisch geheim dat de diva haar hele leven bij zich gedragen heeft. Om te zeggen dat het wat veel is, is een understatement.

Wie is dat nou weer?

Het is onduidelijk wat Olivier Dahan bezielt om zo met de tijden te spelen. Het lijkt bijna alsof hij geen vertrouwen heeft in het verhaal dat hij vertelt. Een bijkomend nadeel van de sprongen in de tijd is dat er een keur aan personages door de film loopt dat nooit fatsoenlijk wordt geïntroduceerd. Zelfs Sylvie Testud, die de rol van Ediths geliefde halfzusje ‘Mômone’ speelt, huppelt zomaar opeens naast Edith door de Parijse straten. Gerard Depardieu, die uitgebreid in de trailer te zien is, brengt het in feite niet veel verder dan een cameo voordat hij alweer vermoord wordt.

Eén keuze heeft Olivier Dahan wel goed gemaakt. In tegenstelling tot in Walk the Line of Ray wordt er in La vie en rose gebruik gemaakt van oude opnames van de ster zelf. Nummers waarvan de opnamekwaliteit te slecht was, zijn opnieuw ingezongen door haar imitator Jil Aigrot. Een film over een zangeres met een zeer karakteristieke stem kan natuurlijk niet zonder muziek van la Piaf zelf. In dat opzicht stelt La vie en rose gelukkig niet teleur, al is de keuze voor de chansons misschien wat afgezaagd. Het ligt nogal voor de hand om een biopic over het leven van Edith Piaf af te sluiten met een prachtige uitvoering van Non, je ne regrette rien, maar vooruit… Eigenlijk kun je als regisseur natuurlijk ook niet anders.