Virtuele verveling

Parallel aan deze plotlijn wordt Kable (Gerard Butler in een no-nonsense eendimensionale kick-ass mode) gevolgd. Hij is een ter dood veroordeelde die vecht in het spel Slayer: een soort modern gladiatorengevecht en afgekeken van de film The Running Man. Kable wordt bestuurd door een zeventienjarige jongen en heeft bijna alle gevechten overleefd. Hij is ook een mediasensatie die gretig door Castle gebruikt wordt voor hoge kijkcijfers. Het zal de kijkers van de film niet verrassen dat Kable ten onrechte vast zit en al snel duikt er een ondergrondse verzetsorganisatie op die hem helpt om te ontsnappen. Geleid door rapper Ludacris (waarschijnlijk gecast om de speelfilm tevergeefs nog wat streetcred te geven) willen zij de sinistere plannen van Castle blootleggen.

Lege kritiek

Nu de opbrengsten van videogames steeds meer beginnen te lijken op de winsten van de Box Office rijst de vraag hoe Hollywood omgaat met dit nieuwe concurrerende medium. In films zoals Avatar wordt door middel van 3D-technologieën geprobeerd om de traditionele filmervaring intenser te maken als reactie op succesvolle games die vooral gebruik maken van het perspectief van het gespeelde personage. Daarnaast probeert Hollywood vaak op onsuccesvolle wijze computerspellen te verfilmen zonder iets nieuws toe te voegen aan het oorspronkelijke concept.

In vergelijking met die aanpak is Gamer veel traditioneler in zijn visie op games en dat komt de rolprent niet ten goede. Dat de regisseurs Mark Neveldine & Brian Taylor kritisch zijn op de negatieve kanten van gamen komt naar voren in hoe de spelers geportretteerd worden. In Society, dat lijkt op een parodie van Second Life, kunnen gamers hun wildste fantasieën uitleven. De speler die wordt gevolgd in deze simulatie is een gore en eenzame vetzak die opgaat in virtuele seksspelletjes. Er wordt ingezoomd op zijn vetkwabben, terwijl hij in zijn donkere kamer geheel is afgesloten van de buitenwereld. De jongen die Kable bestuurd is een verwend nest die leeft in een cocon van schermen, waar seks en geweld elkaar afwisselen. Tegenover deze personages staat Kable die zijn vrouw en dochter zoekt en ten onrechte moet meespelen in Slayer.

Verzadiging

De subversiviteit en de paranoia die je zou verwachten bij een film over de botsing tussen een echte en virtuele wereld speelt geen enkele rol in Gamer. De anti-utopie die wordt gepresenteerd komt op geen moment geloofwaardig of verontrustend over. Reden hiervoor is dat Neveldine & Taylor vooral de kijkers niet willen vervelen. Alle subtiliteit, plotverdieping en uitwerking van karakters moeten wijken voor een overdaad aan actie. Denk aan explosies en gevechtsscènes à la de cinema van Michael Bay. De regisseurs gooien alles in een snelle montagemix waarbij vooral gebruik is gemaakt van een schokkerige cameravoering. Deze stijl is door zijn veelvuldige gebruik al verworden tot een filmcliché om intensiteit en spanning op te roepen. Wie de film ziet moet bekennen dat het effect in cinema een verzadigingspunt heeft bereikt.

De tegenstrijdigheid van de moraal van de film wordt hierdoor ook merkbaar. Gamer is in het expliciet tonen van geweld net zo cynisch als de spellen die worden bekritiseerd. Neveldine & Taylor willen duidelijk van twee walletjes eten, waardoor het hele verhaal als een kaartenhuis in elkaar stort. Uiteindelijk wordt er niets boeiends gezegd over de huidige relatie tussen individu en technologie en hoe de scheidslijnen van de werkelijkheid vervagen. Maar wat duidelijker naar voren komt na het zien van Gamer is dat echte computerspellen in vergelijking met deze rolprent veel spannender zijn en ingenieuzer omgaan met hun plot en karakters (zie bijvoorbeeld Dead Space of de serie van Grand Theft Auto). Het is niet gek dat de doelgroep de platgetrapte genrepaden van Gamer zal vermijden en zal kiezen voor schijnwerkelijkheden die kwalitatief beter in elkaar zitten.