Nieuwe dvd’s

La Femme de Gilles

Frédéric Fonteyne, 2004 • A-film

Driehoeksverhoudingen zijn een geliefd onderwerp in de cinema. Zo ook in La Femme de Gilles. Gilles is een man van een jaar of vijfendertig, getrouwd met Elisa die inmiddels zwanger is van hun derde kind. Gilles begint een relatie met Victorine, de mooiere, jongere en wildere zus van Elisa. Tot zover een vrij standaard verhaal, dit zie je wel vaker. Wat echter verschilt, is de manier waarop dit trio er mee omgaat. Zo lijkt Gilles geen enkele moeite te doen om de relatie ook maar enigszins te verbergen. Als ze met de hele familie op stap zijn, danst hij voor Elisa’s ogen met Victorine, zijn handen uitgebreid op Victorines billen. Ook Elisa reageert niet normaal als ze er achter komt. Wanneer Gilles en Victorine op een gegeven moment ruzie hebben, biedt Elisa Gilles aan om haar te bespioneren om uit te vinden of ze een ander heeft. U leest het goed: een vrouw helpt haar man in zijn relatie met een andere vrouw. Deze film van Frédéric Fonteyne (Une Liaison Pornografique) is een echte observatiefilm. De kijker begluurt het trio en de relatie. In de film wordt bijna niet gesproken, je hoort alleen een Amélie-achtig accordeonnetje. Het enige dat de kijker doet, is bekijken, gluren, bespioneren. Maar La Femme de Gilles is geen hoogvlieger. Het is een goede film, gedragen door redelijk sterke acteerprestaties, maar meer ook niet. Het rare verhaal en de haast totale afwezigheid van tekst zijn net te afwijkend om te blijven boeien. De 2-disc edition-dvd bevat wel aardige extra’s: een mooie making of, een interessante documentaire over Madeleine Bourdouxhe (de schrijfster van het verhaal), verteld door haar kleindochter, en interviews met Fonteyne en de cast, plus de deleted-scenes. De extra’s zijn helaas leuker dan de film zelf. (Harrie de Vries)

Moro no Brasil

Mika Kaurismäki, 2002 • De Filmfreak

Mika Kaurismäki, de broer van de beroemde Finse regisseur Aki Kaurismäki, woont al tien jaar in Brazilië. Na het succes van Buena Vista Social Club, de documentaire over traditionele Cubaanse muziek, werd Kaurismäki gevraagd om een soortgelijk portret van de Braziliaanse muziek te maken. Gewapend met een camera trok hij van het noord-oosten van Brazilië, waar de traditionele Indiaanse zang- en dansgezelschappen hun oorsprong hebben, naar Rio de Janeiro, waar samba’s en latinfunk het muzikale beeld bepalen. Kaurismäki trakteert ons op prachtige exotische beelden en mooie ritmische muziek. Hij laat duidelijk zien dat muziek een substantieel onderdeel vormt van de Braziliaanse cultuur, van het algehele leven in Brazilië. Ook in het korte maar interessante interview met de Fin spreekt hij dit uit. De overige extra’s zijn niet echt relevant; een overbodig item over capoeira en een saai verslag van het carnaval in Rio de Janeiro. Moro no Brasil zal niet de status weten te behalen die Buena Vista Social Club wel wist te bereiken, maar ondanks dat is Moro no Brasil een fijne documentaire die niet alleen liefhebbers van Braziliaanse nuziek zal weten te boeien. (Harrie de Vries)

One Take Only

Oxide Pang Chun, 2001 • A-film

Bank, een drugskoerier, krijgt een relatie met Som, een prostituee, en het lijkt hen goed te gaan. De drugsdeals worden steeds groter, ze verdienen steeds meer geld – totdat het uiteraard een keer mis gaat. Het is zo’n verhaal dat al honderden keren is verteld. Hollywood loopt over van derderangsschrijvers die spannende verhalen over seks en drugs aan de man proberen te brengen. Het enige verschil met deze verhalen is dat One Take Only zich afspeelt in Bangkok in plaats van Los Angeles. Misschien is de film voor Thaise begrippen opzienbarend, spannend en ‘underground’, voor westerse kijkbuiskinderen is dit platgetreden gebied. Regisseur Oxide Pang Chun, die inmiddels samen met zijn broer Danny toch wel prima films als Bangkok Dangerous en The Eye heeft afgeleverd, lijkt niet op zijn tenen te lopen, maar zich er gemakkelijk vanaf te maken. Het enige dat op een positieve manier opvalt aan One Take Only is de aandacht voor de verwrongen socio-maatschappelijke verhoudingen en de subtiele manier waarop dit in beeld wordt gebracht. Verder weinig opzienbarend. (Harrie de Vries)

The Life and Death of Peter Sellers

Stephen Hopkins 2004 • A-Film

In de films waarin hij speelde, was hij altijd een apart figuur (denk maar aan de Pink Panther-films of aan Kubricks satire Dr. Strangelove), maar ook in het echte leven was Peter Sellers een aparte knakker. In deze film van regisseur Hopkins (die onder meer verschillende afleveringen van 24 heeft gefilmd) zien we hoe Sellers gewoon in zijn jeugd is blijven steken. Altijd zou hij het kleine jongetje van zijn dominante moeder zijn en dit had een groot effect op zowel zijn professionele als zijn privéleven. ‘You have no idea what it’s like to be me‘, roept hij op een gegeven moment uit, en dat is wel de kern van het verhaal. De film werd verdeeld ontvangen en dat is te begrijpen. Het heeft zijn sterke punten maar weet moeilijk te boeien. In de extra’s vinden we een aantal terecht verwijderde scènes en een leuke making of. Hierin worden niet alleen de acteurs aan het woord gelaten, maar bijvoorbeeld ook iemand als Blake Edwards, de regisseur van de Pink Panther-fims, die vertelt hoe de beste man zich in het echt op de filmset gedroeg. Hierdoor wordt de making of een kleine documentaire, net iets interessanter dan het gemiddelde kijkje achter de schermen. (Harrie de Vries)

Man of the year (O honem do ano)

José Henrique Fonseca, 2003 • De Filmfreak

Als een geblondeerde jongeman na een ruzie in een kroeg een man overhoop schiet, groeit hij tot zijn eigen verbazing uit tot een ware volksheld. Hij ontpopt zich als een huurling die het gespuis van Rio de Janeiro uitroeit. Tegelijkertijd probeert hij door een baantje en een huwelijk een respectabel leventje op te bouwen, maar zijn dubbelleven gaat hem parten spelen. Dit Braziliaanse drama (gebaseerd op Patrícia Melo’s ook in Nederland vertaalde roman De killer) biedt echter geen enkel inzicht in de psyche van de moordenaar, ondanks een peinzende voice-over. Hij wordt bovendien erg mat vertolkt door Murilo Benício uit het Penélopé Cruz-vehikel Woman on Top. Regisseur Fonseca heeft gekozen voor een al te hippe stijl die in al zijn vaart, gewelddadigheid en continue beweging doet denken aan het superieure City of God, een film die een nieuw soort latino-Tarantino-hype ingevoerd lijkt te hebben. De realistische benadering (meer dan een vleugje Amores Perros) wordt tenietgedaan door de welhaast surreële beeldvorming met keiharde kleuren en bizarre kadrering. Man of the Year is zodoende een zeer energieke, maar inhoudsloze film. (Paul Caspers)