Rachel Getting Married

Anne Hathaway heeft zich ontwikkeld van klunzig prinsesje met hertenogen in The Princess Diaries tot een wat eentonige vamp in films als The Devil Wears Prada en Get Smart. Rachel Getting Married moet bewijzen dat ze zich ook in een kleine acteursfilm staande kan houden. Haar rol geeft haar daarvoor volop gelegenheid.

Hoewel er genoeg emoties onder de oppervlakte sudderen en er ook dikwijls woorden vallen, verandert Rachel Getting Married niet in het soort familiedrama waar de personages met slaande deuren vertrekken of een pistool onder hun kin zetten. Dat wat de familieleden in de eerste scène dwarszat, achtervolgt hen nog steeds in de laatste scène. In de tussentijd wordt er een bruiloftsmars gespeeld, een taart aangesneden, gepraat, gedronken en geschreeuwd, maar de gevoelens van de personages ten opzichte van elkaar veranderen niet wezenlijk. Dat maakt het een realistische en sympathieke film.

Hathaway werd er ten tijde van The Devil Wears Prada van beschuldigd een tamelijk beperkt talent te bezitten. In Rachel Getting Married laat ze zien dat ze wel degelijk meer in haar mars heeft. Ze weet haar personage genoeg diepgang mee te geven om haar interessant te houden gedurende de lange zit die een bruiloft soms ook kan zijn. Want net als bij een echte bruiloft heb je soms de neiging om op je horloge te kijken en je af te vragen waarom de bruid eigenlijk een sari draagt.