The Core

In The Core draait alles om het magnetisch veld van de aarde, dat door de immer in beweging zijnde aardkern in stand word gehouden. Door een onbekende oorzaak stopt de aardkern er op een dag mee, en is het aftellen geblazen voor de aarde er mee ophoudt. Gelukkig kunnen we altijd rekenen op de anonieme, onbelangrijke maar geniale docent Josh die dit alles tijdig doorziet. Men een klein groepje van deskundigen en wetenschappers zal hij in een speciaal voertuig naar de kern van de aarde reizen om de kern via nucleaire ontploffingen weer op gang te krijgen.

Stereotiep

De makers van de film hebben qua inspiratie stevig lopen lenen uit het al dan niet bestaande handboekje Maak zelf simpel een rampenfilm. Het verhaal is een schoolvoorbeeld van een klassieke rampenfilmscenario. Geheimzinnige gebeurtenissen, de held die de verklaring geeft, een team dat samengesteld wordt om de wereld te redden. Alle karakters zijn heel stereotiep. Allen worden vlot geïntroduceerd zodat de kijker direct weet wat voor vlees hij in de kuip heeft. Aanwezig zijn: de koene held, de beste vriend van de held, een arrogante wetenschapper, zijn voormalige assistent, een commandant-astronaut en zijn talentvolle pupil. Door de manier waarop ze worden geïntroduceerd weet de kijker al wie zal overleven.

Special effects

Dat dit type films het niet moet hebben van een goed verhaal is logisch. Tenslotte stelen doorgaans de special effects de show. Daar kan ik erg kort over zijn: de special effects zijn in The Core ondermaats. Alles ziet er een beetje goedkoop en ‘net niet’ uit. De beelden die we onderweg naar de kern te zien krijgen deden me denken aan Barbarella: Queen of the Galaxy. Verder lijken sommige objecten zoals ondergrondse kristallen wel heel erg op bordkarton, en komen de lavastromen wel heel erg duidelijk van de harde schijf.

Hilarische acteerprestaties

De acteerprestaties redden een hoop. Niet dat die erg goed zijn, integendeel. Maar juist door het lage niveau krijgt de film iets mafs, en wordt de ruim twee uur durende rit niet echt vervelend. Een hilarisch hoogtepunt vormt toch het moment dat de thuisbasis even geen radiocontact meer heeft. De zenuwachtige thuisbasis vraagt aan de man die verantwoordelijk is voor de verbinding of hij nog iets hoort. Deze antwoord met een theatrale snik dat hij niks meer heeft vernomen van de crew. En dat gebeurt eigenlijk in de hele film: alle dialogen en onderlinge connecties tussen crewleden worden lekker standaard uitgewerkt.

Huilen van het lachen

Hoe vel je een oordeel over een film als deze? Eigenlijk is de film qua budget een ontzettende draak. Soms krijg je het gevoel dat men serieus een sterke rampenfilm heeft willen maken, en dat er echt iets goed is misgegaan. Zoveel geld en dan zulke matige special effects, daar ga je toch een beetje van huilen. Huilen van het lachen weliswaar, want het verhaal tart elke logica, de acteurs tarten elke acteerwet en de dialogen zijn van het niveau ‘soap’. Juist daarom is The Core zeker geschikt als begin voor een gezellige start van een mooie vrijdagavond. Kijken, lachen en snel weer vergeten.